آرى ، دوستى محبوب كارى مى كند كه انسان در برابر تمام خواسته ها و افعال او راضى باشد و دم از اعتراض نزند و اين معنى از دو راه متصوّر است .يكى آن كه به كلّى نيروى احساس درد را در خود خنثى نمايد ، چنان كه جاى دردخيز را در خود مشاهده كند ولى ناراحت نگردد ، جراحت را بر بدنش احساس كند امّا از درد خبردار نشود ، بهترين نمونه اش مرد مبارزى است كه در ميدان كارزار در حالى كه به تمام معنى خشمگين شده ، يا ترسى بر او وارد گرديده ، مجروح مى شود و او از اين جراحت خبردار نمى گردد ، ولى وقتى بدن خود را خونين ديد ، متوجه مى شود كه جراحتى بر بدنش وارد آمده ، بالاتر از اين آدمى كه براى انجام كار قريب الفوتى كه با عجله مى دود ، تصادفاً خارى به پايش فرو مى رود و او از آنجا كه تمام فكرش متوجه انجام كار است از خار و سوزش آن خبر نمى شود !!علت اين معنا آن است كه قلب آدمى وقتى مستغرق به امرى است از غير آن غافل است .هم چنين شخص عاشقى كه اصولاً كليه همّ و غمّ خود را مصروف مشاهده جمال معشوق نموده و به حبّ او دلباخته گرديده ، گاهى اوقات از محبوبش آزار و صدمه مى بيند ، لكن بر اثر حبّ و علاقه زياد ، توجهى به آزار و صدمه پيدا نمى كند ، اين گونه از خود گذشتگى ها در برابر غير خدا به انسان دست مى دهد ، چه برسد به اين كه مسئله از ناحيه حضرت حق باشد !!
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
