امير تيمور كه روزگارى در آسيا در قدرت و سطوت و بى باكى و شجاعت حرف اول را مى زد، در پاسخ اين پرسش كه از كجا و به چه سبب به اين قدرت و حكومت رسيدى، گفت: در جنگى از جنگ ها شكست سختى خورديم، من كه سربازى جوان و در جنگ با دشمن بسيار كوشا بودم پس از گسيختگى شيرازه لشكر چون چهره اى شناخته شده بودم و بيم اسارت و دستگيرى ام مى رفت پا به فرار گذاشتم، در حال فرار در دل بيابان به سياه چادرى رسيدم كه محل زندگى پيره زن پنبه ريسى بود، از او خواستم كه آن شب به من جاى دهد، او هم پذيرفت، پس از ساعاتى افرادى از دشمن كه دنبال فراريان بودند از راه رسيدند، من به زير پنبه ها رفتم و خود را از ديد دشمن پنهان كردم، دشمن همه جا را گشت در ضمن با نيزه اى به پنبه كوبيد كه نوك نيزه به پاى من فرو رفت ولى من مقاومت كرده، از خود عكس العملى نشان ندادم، پس از رفتن دشمن من هم از پيره زن خداحافظى كرده با پاى لنگ به سوى مقصدى كه داشتم حركت كردم.
به خرابه اى رسيدم، در آنجا براى استراحت و مستور ماندن از چشم دشمن اطراق كردم، سكوت بر همه جا حاكم بود، در فكر بودم كه عاقبت كار چه خواهد شد؟ ناگهان صداى بسيار آرام مورچه اى نظرم را جلب كرد كه دانه اى گندم به دو نيش گرفته و از ديوار بالا مى رود تا خود را به پشت ديوار رسانيده، دانه گندم را به لانه منتقل كند.
مورچه ضعيف كه بارى سنگين تر از خود را مى كشيد وقتى به بالاى ديوار رسيد و خواست به روى ديوار برود گندم از نيشش رها شده به زمين افتاد، دوباره همان مسير را بازگشت و گندم را به نيش گرفت و از ديوار بالا رفت ولى هنگام رفتن به روى ديوار دوباره گندم از دهانش به زمين افتاد، شصت و هفت مرتبه اين كار طاقت فرسا تكرار شد، ولى مورچه آن دانه گندم را به بالاى ديوار رسانيد و سپس از طرف پشت ديوار به لانه انتقال داد.
از پشت كار مورچه و تحمل آن زحمتى كه به خود همواره كرد درس گرفتم و به خود گفتم: تو از مورچه كمتر نيستى بكوش تا به برترين مقام برسى، كوشيدم تا از سربازى به امارت و حكومت بر بسيارى از مناطق آسيا رسيدم و اگر خداوند فرصت دهد خود را به حكومت جهان مى رسانم.
منبع : پایگاه عرفان
