تجلی فضل و رحمت از راه رضوان الهی و بهشت

آنچه تاکنون بیان شد یک صورت تحقق فضل و رحمت بود که به شکل اوامر و نواهی تجلی یافته است. صورت دوم تحقق فضل و رحمت، به صورت رضایت و بهشت تجلی می‌یابد. البته همه می‌دانید و از آیات قرآن مجید هم بدست می‌آید که رضوان و رحمت الهی از دل همین فضل و رحمت تشریعی ظهور می‌کند.

بنابراین، اگر فضل و رحمت خدا، به صورت اوامر و نواهی و نیز به صورت رضایت الهی و بهشت نصیب ما نمی‌شد آنگاه مصداق همین آیه می‌شدیم که می‌فرماید: «لکنتم من الخاسرین» یعنی ما در خسران شدیدی واقع می‌شدیم. خداوند متعال در سوره عصر از خسران انسان خبر می‌دهد و می‌فرماید: «ان الانسان لفی خسر». خیلی‌ها کاخ و باغ و پول و طلا و نقره دارند و به ظاهر نیز خوش هستند، اما معنای این جمله «لفی خسر» را نمی‌فهمند و وقتی کسی به آنان بگوید که شما در خسرانید، می‌خندند، مثل آن گنهکاری که به موسی (ع) خندید. موسی (ع) به کسی گفت: هر‌کس که به گناه عادت کند و گناه را روی گناه انباشته کند قلبش سیاه می‌شود. او خندید و گفت: موسی من یک عمر است که گناه می‌کنم و دلم هم سیاه نشده است. موسی (ع) گفت: سیاهی دلت بالاتر از این نمی‌شود که به جایی رسیده‌ای که دیگر نمی‌فهمی که دلت سیاه شده است. قرآن مجید هم می‌فرماید: قومی هستند که وقتی با آن‌ها حرف می‌زنی و سخن از آیات الهی می‌گویی می‌خندند.