مقايسۀ قسمتى از سخن امام حسين عليه السلام در دعاى عرفه با يك رباعى باباطاهر

«اَنْتَ الَّذِی غَفَرْتَ»، حالا امام حسین عليه السلام نمی‌گوید، خدايا! این کارها را می‌خواهم در حق من انجام بدهی؛ بلكه او می‌گوید، خدايا! این كارها را در حقّ من انجام دادی، و تویی آن خدایی که گناهان مرا بخشیدی.

چقدر امام حسين عليه السلام زيبا دارد می‌گوید كه خداوند اين كار کرده. امّا باباطاهر می‌گوید، خدايا! این کار را بکن؛ امام حسین عليه السلام می‌گويد، خدا این کار را کرده، امّا باباطاهر درخواست انجام آن را داده. امام حسین عليه السلام می‌گوید، چنين كاري انجام گرفته. باباطاهر می‌گوید:

از آن روزی که ما را آفریدی به غیر از معصیت چیزی ندیدی

حالا ما چرا گناه کردیم؟ آيا واقعاً ما مخالف خدا بودیم؟ زین‌العابدین عليه السلام به ما یاد داده که به خداوند بگوییم، خدایا! تو می‌دانی، نه ما با تو جنگ داشتیم، و نه ما با تو مخالف بودیم، بلكه فريب خوردیم. ما گناه را به عنوان مخالفت با تو انجام ندادیم. یادمان رفت و غفلت کردیم؛ اشتباه نمودیم.[16]

از آن روزی که ما را آفریدی به غیر از معصیت چیزی ندیدی

آخر من می‌ترسم، این نمازهای ما هم گناه باشد؛ این کارهای خوب ما هم گناه باشد؛ يعني فرداي روز قيامت، آن‌ها را هم مورد اشكال قرار دهند كه بابا طاهر مي‌گويد: به غیر از معصیت، چیزی ندیدی