امام صادق عليه السلام مى فرمايد: قلب براى مملكت بدن به منزله سد و منبع آب است. اين منبع به تمام مملكت هستى اشراف دارد. اگر قلب جايگاه مرض شود، اين مرض به همه اعضا و جوارح پخش مى شود، قلب مريض شهوت را مريض مى كند، قلب مريض زبان و دست و گوش و چشم را مريض مى كند و اين مرض اگر ادامه پيدا كند و معالجه نشود، مهر ختم به آن خواهد خورد.[4]
« خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَ عَلَى سَمْعِهِمْ وَ عَلَى أَبْصَـرِهِمْ غِشَـوَةٌ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ »[5]
اما اگر به اين محبوب الهى، غذاى الهى برسد، با رسيدن غذاى الهى به اين محبوب الهى، قلب به نور معرفت روشن مى شود، وقتى به نور معرفت روشن شد، از پس معرفت، عشق به خدا به وجود مى آيد و عاشق به خدا را از هيچ حركتى به طرف خدا نمى توان متوقف كرد.
منبع : پایگاه عرفان
