استحقاق عقوبت‏

منابع مقاله:

کتاب  : تفسير و شرح صحيفه سجاديه، جلد یازدهم

نوشته: حضرت استاد حسین انصاریان

خداوند در قرآن مجيد راه بازگشت را همراه با اميدوارى به روى گنهكاران مى گشايد؛ زيرا هدف اصلى از يادآورى تند و هشدار و تهديد به عاقبت عذاب و دوزخ، جنبه هدايتى و تربيتى حق است نه انتقام جويى و خشونت و پروردگار منّان از شرك و كفر و سركشى بشر زيانى نمى بيند كه بخواهد براى ضرر خود انتقام بگيرد بلكه با زبانى آكنده از لطف و محبّت، آغوش رحمتش را به روى بندگان باز كرده و فرمان عفو و گذشت را هم صادر نموده است.

قُلْ يعِبَادِىَ الَّذِينَ أَسْرَفُواْ عَلَى أَنفُسِهِمْ لَاتَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» «1»

بگو: اى بندگان من كه [با ارتكاب گناه ] بر خود زياده روى كرديد! از رحمت خدا نوميد نشويد، يقيناً خدا همه گناهان را مى آمرزد؛ زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.

كلمه به كلمه اين آيه شريفه بوى خوش رحمت و لطف و آمرزش و اميدوارى مى دهد. و بر اساس روايات معصومان عليهم السلام آيه فوق از جهت گستردگى مفهوم و مراد حق تعالى، فراگيرترين آيه در اوج رضايت و درياى رحمت است.

در فرهنگ قرآن، اسراف معناى گسترده اى دارد كه شامل اسراف در نفس و جان نيز مى شود. به اين معنا كه انسان در بهره گيرى از نيروهاى خدادادى و ظرفيّت هاى وجودى خود از حدّ اعتدال خارج شده و خويش را مستحق هيچ تنبيه و توبيخى نداند، البته روش هاى خداوند براى بيدار ساختن انسان گوناگون است. يعنى هر كسى را با ابزار و شرايط خود مى آزمايد. اگر سزاوار پاداش و بهره اى باشد به طور يقين به او مى رساند و اگر شايسته كيفر باشد گاهى به تناسب طاقت و موقعيّت او، گوشمالى داده و گاهى به جانش آتش مى زند.

در اين زمينه رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى فرمايد:

مَنْ وَعَدَهُ اللَّهُ عَلَى عَمَلٍ ثَواباً فَهُوَ مُنْجِزٌ لَهُ، وَ مَنْ أَوْعَدَهُ عَلَى عَمَلٍ عِقاباً فَهُوَ فِيهِ بِالْخِيارِ. «2»

هر كه را خداوند بشارت پاداش دهد به يقين عملى مى سازد و هر كه را براى كردارى زشت، بيم كيفر دهد، اختيار با اوست. (عذاب كند يا ببخشد)

از اين رو پيامبر مهربان مسلمانان، حتى در هنگام غضب الهى هم كوشش نمود تا رحمت حق را جلب كند و بسيار براى عفو و گذشت و شفاعت بندگان، بزرگوارى نشان داد و فرمود:

سَأَلْتُ رَبِّى أَنْ لايُعَذِّبَ الّلاهِينَ مِنْ ذُرِّيَهِ الْبَشَرِ فَأَعْطانِيِهِم. «3»

از پروردگارم خواهش كردم كه افراد نادان و بى خبر از نسل بشر را عذاب نكند و او آنان را به من بخشيد.

حضرت على عليه السلام در ستايش خداوند سبحان مى فرمايد:

وَ لايَشْغَلُهُ غَضَبٌ عَنْ رَحْمَةٍ وَ لاتُولِهُهُ رَحْمَةٌ عَنْ عِقابٍ. «4»

غضبش او را از رحمتش باز نمى دارد و رحمتش بر كسى او را از كيفر ديگرى غافل نمى كند.

مفهوم اين فراز اين نيست كه خداوند انسان را ناگهان عذاب نمى دهد و يا او را در دنيا بدون بلا يا دردى رها مى كند؛ پس او نجات يافته است؛ بلكه خداوند مؤمن را از كافر جدا ساخته و براى فرد با ايمان، ويژگى هاى ارزشمند همراه با تلخى در دنيا برشمرده است.

زيرا لازمه رسيدن به درجات ايمان و قرب الهى، چشيدن تلخى بلا و فقر است و بهشت پاداش اوست. امّا براى فرد كافر همه امكانات راحتى و رفاهى را فراهم مى كند تا به خوشى بگذراند و دنيا را پاداش او قرار مى دهد و پس از عمرى سياه او را در آتش جهنّم رها مى كند.

امام صادق عليه السلام مى فرمايد:

وَ الْمَوْتُ رَحْمَةٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ لِعِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ وَ نَقِمَةٌ عَلَى الْكافِرِينَ وَ لِلَّهِ عُقُوبَتانِ: إِحْداهُما مِنَ أَمْرِ الرُّوحِ وَ الْأُخْرى تَسْليطُ بَعْضِ النَّاسِ عَلَى بَعْضٍ فَما كانَ مِنْ قِبَلِ الرُّوحِ فَهُوَ السُّقْمُ وَ الْفَقْرُ وَ ما كانَ مِنَ تَسْلِيطٍ فَهُوَ النَّقِمَةُ. «5»

مرگ براى بندگان با ايمان رحمت خداست و براى گردنكشان كيفر تلخى است. خداوند را دو كيفر است: يكى كيفر روحى و ديگرى مسلّط ساختن برخى از مردم بر برخى ديگر است. كيفرهاى روحى، بيمارى و نادارى است و كيفر مسلّط ساختن مردم، انتقام گيرى است.

يعنى گناه روح، كيفرش فشار بيمارى و تنگدستى است تا روح پاكيزه و پرورش يابد ولى گناهان اجتماعى، سزايش سلطه ستمگران و فاسدان بر مردم است.

حضرت در همين رابطه، ذات پروردگار را اهل چنين مقامى دانسته و مى ستايد:

اللَّهُمَّ إِنَّكَ بِما أَنْتَ لَهُ أَهْلٌ مِنَ الْعَفْوِ أَوْلَى بِما أَنَا لَهُ أَهْلٌ مِنَ الْعُقُوبَةِ. «6»

بارخدايا! سزاوارى تو به گذشت؛ بيشتر از سزاوارى من به مجازات است.

عربى باديه نشين به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله عرض كرد: اى رسول خدا! روز قيامت چه كسى به حساب مردم رسيدگى مى كند؟ فرمود: خداوند عزيز و بلند مرتبه، باديه نشين گفت: به خداوندگار كعبه سوگند، كه نجات يافتيم! حضرت فرمود:

چگونه اى عرب؟ گفت: زيرا كريم هر گاه قدرت يابد ببخشايد. «7» امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام در زمينه اين بزرگ منشى پروردگار مى فرمايد:

فَتَعالى مِنْ قَوِىٍّ ما اكْرَمَهُ! وَ تَواضَعْتَ مِنْ ضَعيفٍ ما اجْرَاكَ عَلى مَعْصِيَتِهِ! وَ انْتَ فى كَنَفِ سِتْرِهِ مُقيمٌ وَ فى سَعَةِ فَضْلِهِ مُتَقَلِّبٌ فَلَمْ يَمْنَعْكَ فَضْلَهُ، وَ لَمْ يَهْتِكْ عَنْكَ سِتْرَهُ، بَلْ لَمْ تَخْلُ مِنْ لُطْفِهِ مَطْرَفَ عَيْنٍ، فى نِعْمَةٍ يُحْدِثُها لَكَ، اوْ سَيِّئَةٍ يَسْتُرُها عَلَيْكَ، اوْ بَلِيَّةٍ يَصْرِفُها عَنْكَ، فَما ظَنُّكَ بِهِ لَوْ اطَعْتَهُ. «8»

بلند مرتبه است خدايى كه با اين قدرتش چه كريم است! و تو با اين ناتوانى و پستى چه جرأتى بر معصيت او دارى! در حالى كه در پناه پوشش او مقيمى، و در فراخناى احسانش مى گردى، فضلش را از تو بازنداشته و پرده حرمتت را ندريده است، بلكه در نعمتى كه براى تو ايجاد مى كند و گناهى كه بر تو مى پوشاند و بلايى كه از تو دور مى نمايد چشم به هم زدنى از لطفش محروم نيستى. پس به او چه گمان مى برى اگر او را بندگى كنى؟

چقدر خداوند منّان لغزش هاى ما را پرده پوشى كند؟! تا چه اندازه در تحمّل كردار زشت ما صبر پيشه كند؟! تا كى انسان در خواب غفلت باقى بماند؟!

حكايت امام سجّاد عليه السلام با راهزن

در سفرى حضرت سجّاد عليه السلام به قصد حج در حال حركت بوده تا در بين راه به صحرايى بين مكه و مدينه رسيد. پس ناگهان مرد راهزنى به آن حضرت رسيد و گفت: پايين بيا؟! حضرت به او گفت: مقصودت چيست؟ او گفت: مى خواهم تو را بكشم و اموالت را بگيرم.

حضرت فرمود: من هر چه را دارم با تو قسمت كرده و بر تو حلال مى نمايم او گفت: نه.

حضرت فرمود: براى من، به قدرى كه مرا به مقصد برساند بگذار و بقيه آن مال تو باشد او گفت: نه و روى گردانيد.

حضرت فرمود: پروردگار تو كجاست؟ او گفت: در خواب است. در اين حال دو شير درّنده حاضر شدند و يك شير سر آن ملعون را و ديگرى پايش را گرفتند و كشيدند.

در اين لحظه امام فرمود: گمان كردى كه پروردگارت در خواب است. «9»

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- زمر (39): 53.

(2)- بحار الأنوار: 5/ 334، باب 18، حديث 1؛ المحاسن: 1/ 246.

(3)- كنز العمال: 11/ 427، حديث 32006؛ الجامع الصغير: 2/ 35، حديث 4598.

(4)- نهج البلاغه: خطبه 186.

(5)- بحار الأنوار: 58/ 296، باب 47، حديث 6؛ علل الشرايع: 1/ 108، حديث 5.

(6)- بحار الأنوار: 75/ 228، باب 23، حديث 104؛ كشف الغمة: 2/ 206.

(7)- مجموعة ورّام: 1/ 9؛ كنز العمال: 14/ 628، حديث 39749.

(8)- نهج البلاغه: خطبه 214.

(9)- بحار الأنوار: 46/ 41، باب 3، ذيل حديث 36؛ مجموعة ورّام: 2/ 81.