بهترين و پابرجاترين راه و رسم زندگى آن است كه آفرينش انسان به سوى آن هدايت كند، نه آنچه از عواطف و احساسات فرد يا جامعه سرچشمه گيرد.
هر يك از اجزاى آفرينش را مورد دقت و كنجكاوى قرار دهيم خواهيم ديد كه در هستى خود هدف و غايتى دارد كه از نخستين روز آفرينش خود به سوى آن متوجه است و از مناسب ترين و نزديك ترين راهى كه به آن هدف منتهى مى شود به سوى هدف خود سير مى كند و در اندرون و بيرون ساختمان خود با تجهيزاتى مجهز مى باشد كه مناسب با هدف خودش و منشأ فعاليت هاى گوناگونش مى باشد، رويه آفرينش در هر آفريده جاندار و غير جاندار همين گونه است.
مثلًا بوته گندم از همان روز نخستين پيدايش خود كه در بستر خاك با نوك سرسبز خود از شكم دانه سر در مى آورد، متوجه پيدايش يك بوته گندم داراى سنبل هاى متعدد مى باشد و با قوايى كه مجهز است اجزاى عنصرى را از زمين و هوا با نسبت ويژه اى گرفته، ضميمه وجود خود ساخته روز به روز بزرگ تر و برومندتر مى شود و از حالى به حالى و از شكلى به شكلى منتقل مى شود تا به شكل بوته كامل داراى سنبل هاى متعدد در مى آيد و در همانجا به سير خود خاتمه مى دهد.
يك درخت گردو را نيز اگر مورد بررسى قرار دهيم، خواهيم ديد كه آن نيز از نخستين روز پيدايش متوجه هدفى مخصوص به خود مى باشد كه يك درخت گردوى برومند و نيرومند مى باشد و براى رسيدن به آن راه مناسبى را با موجودى تجهيزات خود مى پيمايد و ملازم روش زندگى خودش بوده هرگز روزى در تعقيب هدف خود مثلًا راه بوته گندم را نمى رود، چنان كه بوته گندم نيز در تعقيب هدف خود روزى روش درخت گردو را اختيار نمى كند.
منبع : پایگاه عرفان
