ارزش ذكر بسم الله

 

 

امام صادق (ع) مي‌فرمايد: موحد خداشناس و عاشق خدا، وقتي از قبر بیرون مي‌آيد، طبق عادتي که در دنيا داشته می‌گوید بسم الله الرحمن الرحیم. چه عادت زيبايي است. خواست بخوابد مي‌خواند بسم الله الرحمن الرحيم؛ چقدر زيبا است. از خواب كه بيدار مي‌شد مي‌‌خواند بسم الله الرحمن الرحيم. غذا که مي‌خواست ميل كند، مي‌خواند بسم الله الرحمن الرحيم. ديگر «بسم الله الرحمن الرحيم» با جان او عجين شده است. تا از قبر وارد محشر مي‌شود، بسم الله الرحمن الرحيم مي‌خواند. پرونده‌ را به دست او مي‌دهند. هر چه جستجو مي‌كند، گناه يا لغزشي نمي‌بيند؛ پس چرا پيدا نيست؟ پرونده از کيست؟ به پروردگار مي‌گويد: من گناه ندارم؟ خطاب مي‌رسد: بله. مي‌گويد: چرا ننوشتي؟ مي‌فرمايد: مگر تو الآن نگفتي الرحمن الرحيم، مگر تو من را به رحمانيت و رحيميت صدا نکردي؛ خوب من بايد رحمتم را نشان دهم.