فریاد ِ خونینت...
کربلا
برای ِ فریاد ِ خونینت…
لحظه ها را در میان ِ اشک ِ فرشتگان سر کرد
و صدایت که آزادی را نعره می کشید
سکوت ِ بلند ِ آسمان را شکست.
حسین!
خدا…
جوهر ِ انسان را
بر درگاه ِ آسمان
با خون ِ تو نوشت.
سوگنامه ی غمگین ِ تورا
در هجوم ِ آهنین ِ خصم
اندام ِ صحرا به خاطر سپرده است.
صخره ها در حریم ِ شهادت ات می گریند
واز خونت، دامن ِ آسمان رنگین؛
آخرین سجده ات را
زمین هرگز فراموش نخواهد کرد ...
آه عباس!
آب شرمنده ی چشم های بلند ِ توست
و بر مرام ِ تو غبطه می خورد.
دستانی را که درعلقمه کاشتی
شکوه ِ جوان مردی ست،
با شکوه ...!
نماد ِ غیرت ست که در رگ های تو
پرورش یافته اند.
منبع : محمد جعفر عزیزی
