آن گاه مى ماند مشتى وسوسه باطنى و فكرهاى بد، جلوى ورود اين ها را به راحتى نمى توان گرفت و ريشه كن كردنش، كار بسيار مشكلى است و خداوند
متعال بنا ندارد كه وسوسه هاى درون و افكار بدى كه به شما حمله مى كند را به پاى شما بنويسد.
انبيا، ائمه طاهرين عليهم السلام و اولياى خاصّ الهى در اين زمينه در مصونيت بودند، اما براى ما ميسّر نيست. ولى آن چيزى كه براى ما ميسّر است اين است كه طرح ها، فكرها و وسوسه هاى بد را به اعضا و جوارح ندهيم تا پياده كنند.
شايد ما در اين زمينه اختيارى نداشته باشيم ؛ چون وسوسه و فكر بد مى آيد، اما اين فكر را نگذاريم پياده شود. يعنى نگذاريد اعضا و جوارح، شما را براى اجراى خود استخدام كند.
فرض كنيد به ذهن شما مى آيد كه اگر چهره نامحرمى را ببينيم، چه مى شود؟ بعد نامحرم رد مى شود، شما اين فكر را به چشم خود راه ندهيد كه ببينيد ؛ چون اگر چشم آن فكر را پياده كند، مشكل از همين جا شروع مى شود، يعنى گرسنگى چشم با ديدن نامحرم به سيرى تبديل نمى شود، بلكه گرسنگى بيشتر مى شود.
نفس انسان اين مشكل را دارد كه معده اش با تمام معده هاى موجودات زنده فرق مى كند. موجودات زنده وقتى به معده خود غذا مى دهند، آرام و سير مى شود و در سيرى بهترين غذا را نيز بياورند، ميلى ندارد. اما اگر لقمه گناه را به نفس بچشانند، گرسنگى او دو برابر مى شود، با لقمه سوم، سه برابر مى شود و همين طور افزوده مى شود.
منبع : پایگاه عرفان
