يكى از اين سه آيه را عنايت كنيد:
« وَإِذَا سَمِعُواْ مَآ أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ »
زمانى كه آيات نازل شده بر پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله را مى شنوند.
اين شنيدن با خيلى از شنيدن ها فرق مى كند؛ چون اين شنيدن، شنيدن صداى خداست كه به صورت قرآن در آمده است، وقتى كه اين صدا را از طريق گوش مى شنوند، به تمام مشاعر خودشان مى رسانند كه نسبت به قرآن « يشعرون » شوند، يعنى حقيقت آن را حس و درك كرده و به قرآن وصل شوند. گويا وقتى كه گوش مى دهند، همه وجودشان گوش است و در كنار اين گوش، هوش هستند و در كنار اين هوش نيز، درك هستند و با تمام وجود، حقيقت آيات را لمس مى كنند.
وقتى كه مى شنوند و درك مى كنند، خاصيت اين درك اين است كه قلب را پاك مى كند و حجاب ها را كنار مى زند. اين عنايتى است كه خدا از طريق قرآن به بندگانش دارد. اگربندگان اهل گوش باشند. در شبانه روز نيز در ده ركعت از نماز، واجب كرده كه با زبان قرآن بخوانند:
« بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ »
با زبان بخوانند، با گوش بشنوند، با هوش بگيرند، با اعضا و جوارح خود به صورت عمل ظهور بدهند.
« الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِينَ »
اگر به باطن برسانند و با اعضا و جوارح آشكار كنند، ديگر بنده شاكر دائمى مى شوند و دچار كفران و ناسپاسى نمى شوند.
انسان روزى ده بار با فهم خود در مفهوم رحمان و رحيم غرق شود، تا به انسان مهربان، با محبت، عاشق، و با مهر تبديل شود.
منبع : پایگاه عرفان
