شانس ما اين است كه خدا در عبادات با ما معامله نمى كند . اگر مى خواست معامله كند ، در ارزيابى قيمت عبادات ما ، چه قيمتى مى ارزيد ؟ چون آن زبانى كه كلمات نماز و عبادات را مى گفت ، براى چه كسى است ؟ بگويد : خودم زبان و آن دو لبى را كه كلمات را ادا مى كرد ساخته ام ، ما چه چيزى بگوييم ؟ آن بدنى كه برايش استخوان درست كرده كه بتواند ركوع و سجود كند ، سازنده مفصل ها ، چشمى كه قبله را و مهر را ببيند ، آب را كه وضو بگيريم ، توفيق خواندن نماز ، اين ها براى چه كسى است ؟ پس چه چيزى از عبادات براى تو بوده است ؟ و ما از خدا چه طلبى داريم ؟ هيچ .
اگر پروردگار بخواهد در عبادات با ما معامله كند ، هيچ چيزى براى ما نمى ماند . اما چقدر مهربان است كه با اين كه سرمايه انجام عبادت از خودش است و ما داريم از جيب او خرج مى كنيم ، اما در قرآن مى فرمايد : من پاداش اين عبادات را پر مى دهم ، گرچه آن چه كه تو براى من آورده اى ، هم ناقص است و هم مال من بوده .
اين كه مى گويد : »ارحم الراحمين « معنايش همين است . او مهربان ترين مهربانان است .
العبد و ما فى يده كان لمولاه «
خود شما و آنچه كه در اختيار داريد ، از پروردگار است . در قرآن خيلى لطيف تر مى فرمايد :
» عَبْدًا مَّمْلُوكًا لَّا يَقْدِرُ عَلَى شَىْ ءٍ «
منبع : پایگاه عرفان
