اين هشدارى حكيمانه به اهل دين و ثابت قدمان در مسير الهى، و آراستگان به ايمان استوار و يقين عارفانه است كه اگر ستم كارترين ستمكاران به هر شكل و صورتى شما را از دخول در مساجد، و ياد خدا و عبادت و بندگى در آن مكان هاى مقدس بازداشتند، و درب اين پايگاه هاى الهى را به روى شما بستند، و يا به تخريب ساختمان و ظاهر آن اقدام نمودند، نبايد شما از سلوك صحيح خود دست برداشته و از ياد حضرت حق غافل شده، و از انجام عبادات و فرائض الهيه باز بمانيد كه همه جا نقطه طلوع نور خداست و همه جا به عنوان عام مسجد و محل و عبادت است.
از رسول بزرگوار اسلام روايت شده:
«جعلت لى الارض مسجداً و ترابها طهوراً:»
همه روى زمين را براى من مسجد قرار داده اند، و خاك زمين براى من عامل طهارت است.
به هر جا به سوى خدا رو كنيد همانجا وجه خداست، و احدى نمى تواند شما را از توجه به خدا و عبادت او با توسعه داشتن اين حقيقت منع كند.
براى ذات حضرت احديت جهت خاصى وجود ندارد، او خالق جهات است و خود جهتى ندارد، پس به هر كجا براى ياد او و براى بندگى او رو كنيد به خدا روى آورده ايد.
گروهى از فقهاى بزرگ آيه شريفه را در مسئله نماز تطبيق بر نماز مستحب و نماز خوف و نماز كسى كه در شب بسيار تاريك يا در بيابان از يافتن قبله عاجز است نموده اند، و رواياتى هم در اين زمينه در كتاب هاى مهم روائى نقل شده است.
در هر صورت «آنان كه مساجد و نام خدا را از ديگران ممنوع و به خود محدود ساخته اند مانند مردمى هستند كه در عمق دره اى همى روز و شب مى گذرانند و پا از آن فراتر نمى نهند، و چون همواره تابش و واتاب خورشيد عالمتاب را بر ديوارها و محل خود ديده اند مى پندارند كه همواره آفتاب بر آنان مى تابد و تنها نور خورشيد ويژه آنان است با آن كه همه جا محل تابش و واتاب نور خداست و قدرت تصرف و مالكيتش درخور دو بزرگ جهان و سراسر آن هويداست، چون متصرف در همه است پس توجيه كننده و پديد آورنده جهات است و خود جهتى ندارد، چون جهتى ندارد هر كسى هر گاه در هر جهتى كه هست و روى دل به هر چه جز او دارد از آن روى گرداند به او روى آورده است.
داستانى كه به نام قهوه خانه سورات يكى از نويسندگان آورده اين محدوديت نظر اهل مذاهب را مى نماياند.
گويند قهوه خانه سورات در يكى از بنادر اقيانوس هند بوده و اهل مذاهب و ملل مختلف هميشه در آن رفت و آمد داشتند و گرد هم مى نشستند و به بحث مى پرداختند شبى در آنجا دانشمند متحير ايرانى، غلام بت پرست، برهمائى، يهودى، كشيش كاتوليك، پرتستانت، مسلمان سنى، شيعه، و اسماعيلى كه گرد هم جمع بودند به جدال برخاسته و هر يك مى كوشيد تا خدا و حقيقت را محدود به آئين و پيمبران و رهبران خود كند، تا آن كه حكيم چينى را به حكميت خواستند، او گفت: مثل متحير در وجود خدا مانند كسى است كه مى خواست حقيقت نور آفتاب را بشناسد، آن قدر در آن چشم دوخت تا كور شد پس از آن گمان مى كرد كه آفتابى وجود ندارد، و هر يك از شما مانند مردمى هستيد كه در جزائر دور افتاده و دره هاى اطراف زمين به سر ميبرند و از آنجا هيچ بيرون نرفته اند از اين رو چنين مى پندارند كه آفتاب تنها بر كوه و سرزمين آنان مى تابد و فقط از همانجا غروب مى كند، با آن كه پرتو آفتاب نه محدود به يك گوشه از زمين و نه سراسر زمين است، بلكه بر سيارات ديگر هم مى تابد، و هر جا مشرق و مغربى باشد و هر چه خود را در معرض تابش خورشيد گرداند و روى به آن آرد محل و مورد تابش آن است «وَ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ.»
بس كه هست از همه رو و زهمه سو راه به تو
به تو برگردد اگر راهروى برگردد
خدا واسع است يعنى در فرمانروائى و علم، و حكمت و قدرت و تدبير و همه صفاتش كه بى نهايت است واسع است، يعنى با همه صفاتش نسبت به كل شيئ فراگير است.
منبع : پایگاه عرفان
