اما قطعه دوم ، وصيت معنوى ، الهى و ملكوتى است ؛ براى ورّاث ، با عاطفه در ارتباط با خدا ، زحمات پيغمبر و ائمه عليهم السلام بنويسيد ، مقدارى در مورد نماز ، روزه ، حجاب و دين موعظه كنيد و در وصيت خود مسائل الهى را بنويسيد .
وصيت نامه اميرالمؤمنين عليه السلام را در برابر خود بگذاريد و به تناسب روحيه خانواده خود اين وصيت را به فارسى بيان كنيد ؛
ساعتى به شهادت مانده ، حضرت عليه السلام همه اعضاى خانواده را صدا كردند . همگى دور بسترش آمدند . مى خواست وصيت كند ، چون خدا و انبيا فرمودند كه وصيت كنيد . به حسن و حسين عليهما السلام رو كرد و آنها را مورد خطاب قرار داد : به شما و به ساير فرزندانم و به هر كسى كه تا روز قيامت اين وصيت به او مى رسد » و من بلغه كتابى « وصيت مى كنم . يعنى دلم براى تك تك مرد و زن عالم سوخته است . ناراحت و غمناك هستم . حضرت على عليه السلام غم تمام مردم عالم را مى خورد و دلش براى تمام آنها مى سوخت .
تمام بدن حضرت در بستر مرگ از زهر شمشير آتش گرفته بود ، اما براى بدن خود آه و ناله نمى كرد ، بلكه براى انسان ها آه و ناله كرد ، يعنى حتى در لحظه مرگ با همه وجود تا قيامت غصه مرد و زن را مى خورم .
اولين جمله وصيت ايشان به دو امام معصوم - حضرت مجتبى عليه السلام و ابى عبدالله الحسين عليهما السلام - اين بود . يعنى آنچه كه در دستگاه خدا از همه مهم تر بود ، در وصيت خود جلو انداخت ؛ آيا نماز ، حج ، جهاد ، خمس و زكات بود ؟ نه .
منبع : پایگاه عرفان
