همين طور اگر جوانان مى خواهند محبت و مهرورزى خداوند متعال را ببينند كه چگونه است، همين حالا در خانه دعاى عرف حضرت ابى عبدالله الحسين را در مفاتيح الجنان ببينيد ، آن جايى كه جملات اين جورى شروع مى شوند:
«انْتَ الَّذِى سَتَرْتَ»
تويى كه آبروى من را نبردى
و الا تو كه مى دانى كه در پرونده من چه چيزهايى ثبت شده، اما اين قدر تو رفيق خوب و مهربانى هستى كه بر روى چهل سال گناهان من پرده كشيدى. تازه ما چند تا گناه كرديم.
حكايت شده كه مردى به نام ابن صمد بيش تر اوقات شب و روز وجود خود را محاسبه مى كرد. تا اين كه روزى ايام گذشت عمرش را حساب كرد، ديد شصت سال از عمرش گذشته است. روزهاى عمرش را كه حساب كرد، ديد بيست و يك هزار و نهصد روز شده است. فرياد زد، واى بر من، اگر من در هر روز تنها يك گناه بيش تر مرتكب نشده باشم، پس خدا را با بيست و يك هزار و نهصد گناه ملاقات مى كنم. اين را گفت و بيهوش بر زمين افتاد، و در همان حالت بيهوشى از دنيا رفت.
در رواياتمان دارد اگر گناه، گناهان سنگين، به نهصد هزارتا برسد، حوصل ملائكه به قول معروف سر مى رود، و مى گويند: خدايا! باز هم مى خواهى آبرودارى كنى؛ باز هم مى خواهى محبت كنى، ديگر اين بنده را رد كن. خطاب مى رسد: مگر اين بنده چند تا گناه دارد؟ ملائكه مى گويند: نهصد هزار گناه. خداوند مى گويد: من به اين بنده مهلت مى دهم تا توبه كند. مگر بارِ اين نهصد هزار گناه بر روى شما سنگينى مى كند؟ اين بنده معصيت من را كرده و نه معصيت شما را، پس چرا شما ناراحتيد؟ او با من درگير شده، نه با شما. اين مهربانى پروردگار و لطف او است.
آن جملات دعاى عرفه كه مشتمل بر عبارت: «انْتَ الَّذِى ...» هستند، بسيارند، و در اين مجال اندك، من نمى توانم هم آن ها را بيان كنم. نكته اين جا است كه در روايت دارد، امام حسين عليه السلام وقتى كه اين جملات را در صحراى عرفات مى گويد، از چشم خود حضرت، مانند: مشك آب، اشك مى ريزد. اين در حالى بود كه امام حسين عليه السلام كه من فدايش بشوم، گناهى نكرده بود و در عين حال داشت مى گفت: «انْتَ الَّذِى سَتَرْتَ»: تو كسى هستى كه بر گناهانم پرده پوشى كردى.
منبع : پایگاه عرفان
