براى روشن شدن مطلب، خوب است كه به اين مثال توجّه شود؛ دريا را در كمال آرامش مى بينيد، كه يك ذرّه موج ندارد. يك سنگ كوچكى را برمى داريد و در آب مى اندازيد. اين سنگ به اندازه خود يك موج دايره اى ايجاد مى كند. آن موج يك موج بزرگ تر و بزرگ تر، تا چشم كار مى كند اين موج ايجاد مى شود.
كار خدا در ماه رمضان اين گونه است. شما يك سنگى به نام «الحمد للّه» يا روزه يا نماز واجب، در درياى رحمت خدا مى اندازيد، پروردگار عالم درياى رحمت خود را موج مى دهد. اين كه مى گويم سنگ، چون اعمال ما نسبت به او چيزى نيست. وقتى زينب كبرى عليها السلام دو تا دستش را زير بدن ابى عبداللّه عليه السلام برد و با اعتقاد به پروردگار گفت:
«اللَّهُمَّ تَقَبَّلَ مِنَّا هَذَا القَليلِ الْقُربان»
خدايا اين قربانى اندك را از ما بپذير پس عمل ما نسبت به او ناچيز است.
موج تا آنجا مى رود كه عقل ما كار نمى كند كه اين موج را بيابد. اين معناى
«وَ هُوَ شَهْرٌ يُضاعِفُ اللّهُ فِيهِ الحَسَنَاتِ»
است. خدا اگر بخواهد اضافه كند، تا بى نهايت اضافه مى كند، چون ذات و فعل خدا بى نهايت است.
منبع : پایگاه عرفان
