تواضع امير المؤمنين عليه السلام در برابر مردم‏

و اما تواضع در برابر مردم، فكر نكنيد اميرالمؤمنين عليه السلام فقط در خانه پروردگار متواضع بودند، ايشان در اخلاق و عمل، فروتن و خاكسار بودند، نسبت به مردم متواضع بودند. در كتاب با عظمت صلى الله عليه و سلم ا صلي الله عليه و آله و سلم الله اكبر ج الحمد لله عيد مبارك رحمهما الله طبرسى، امام عسگرى عليه السلام مى فرمايد:

«أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ»

پدر و پسر مؤمنى، ميهمان اميرالمؤمنين عليه السلام شدند، حضرت فرمودند: غذا بياوريد. سفره انداختند و غذا را آماده كردند، پدر و پسر در محضر اميرالمؤمنين عليه السلام غذا خوردند، امام عسگرى عليه السلام مى فرمايند: اين پدر و پسر وقتى از در اتاق وارد شدند، جدم اميرالمؤمنين عليه السلام تمام قد براى آنها بلند شد و اكرام كرد و بالاى اتاق نشاند و خودش كمى آن طرف تر و روبه روى آنها نشست، اين گونه نبود كه حضرت به ديوار و پشتى تكيه بدهد، تا اين پدر و پسر هر وقت بخواهند با حضرت صحبت بكنند، مجبور شوند سر برگردانند.

يعنى تكيه دادن در كنار ميهمان، خارج از ادب و ميهمان دارى مى باشد. من سعى مى كنم عين فرمايش امام عسگرى عليه السلام را بى كم و زياد بگويم، گاهى گويندگان به مطالب شاخ و برگ مى دهند كه مطلب زيباتر شود، مانعى هم ندارد، من عين متن روايت را براى شما مى گويم. غذا خوردن پدر و پسر تمام شد. به قنبر اشاره كردند، قنبر رفت و يك آفتابه و تشت و حوله آورد. جلوى پدر آمد، معلوم مى شود با دست غذا خورده بود. امام عسگرى عليه السلام مى فرمايد: جدم اميرالمؤمنين عليه السلام از جا بلند شد، آفتابه، تشت و حوله را از دست قنبر گرفت و روبه روى آن پدر آمد، فرمود: دستت را در تشت بگير، من آب مى ريزم، دستت را بشوى و بعد حوله را از روى دستم بردار و دستت را خشك كن. پدر از شدت حيا و خجالت كه نمى توانست باور كند، على عليه السلام مى خواهد دست مرا بشويد. امام عسگرى مى فرمايد: پدر به دست و پاى امير المؤمنين افتاد، گفت: على جان! چگونه شما بر دست منِ بى قابل آب مى ريزى، من چطور تحمل كنم. حضرت فرمودند: بلند شو، بنشين، برادر دينى در بشر بودن هيچ امتيازى به تو ندارد مثل خودت هستم، مى خواهم آب بريزم روى دستت و با اين كارى كه دارم مى كنم ده ها برابر تعداد مردم كره زمين و خدمت كاران كره زمين، در بهشت خدا خدمتگزار براى على عليه السلام قرار مى دهد. من يك نگاه ديگر دارم، اين تواضع، على را به بهشت و خادمان بهشت مى رساند، على را به مزد چند برابر تعداد مردم دنيا مى رساند. تو را به خدا قسم مى دهم كه دستت را بگير و بشوى. پدر دستش را دراز كرد، على آب ريخت، به او فرمود: با اطمينان بشوى، فكر كن دست خود را در خانه خودت مى شويى، با همان آرامش و اطمينان دستت را بشوى. دستش را شست و حوله را نزديك او برد، برداشت و دستش را خشك كرد. بعد به محمد حنفيه پسرش فرمود: عزيز دلم! اگر پسر اين پدر، تنها ميهمان من بود، من دستش را مى شستم، اما خدا مجلس ما را مى بيند و بايد براى پدر ويژگى قائل شد و بين پدر و پسر نبايد در اين كار مساوات برقرار كنم، من باباى تو هستم، دست پدر را من شستم، تو جگر گوشه

من و پسر من هستى، تو بلند شو و دست پسر را بشوى. «1» اين تواضع اميرالمؤمنين است.

رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:

«من تواضع لله رفعه الله» به نظر من روايت دو پهلو است، شايد هم درست نفهميده باشم، كسى كه براى شخص خدا فروتنى كند، يا كسى كه به خاطر خدا، براى مردم فروتنى كند، مانند اين است كه براى خدا فروتنى و خاكسارى مى كند، «رفعه الله» پروردگار عالم درجه او را بالا مى برد.