حسین(علیه السّلام) و دوستی اهل ایمان

اما حدیث دلدادگی به حسین، حدیث غریبی است. ماجرای عشق به او رازی دیگر از بی‌مرگی داستان حسین(علیه السّلام) است. این شورش بی‌پایان که در جان آدمیان جای گرفته است از کجاست؟ این عشق بی‌زوال از کدام سرچشمه فوران می‌کند؟ کدامین شراب هستی سوز، کام دل دادگان حسینی را برای همیشه عطشناک عشق او کرده است؟ سر این حقیقت پنهان در این کلام بلند معصوم(علیه السّلام) نهفته است که: «برای حسین(علیه السّلام) در دل‌های مومنان حرارتی است که هیچ گاه سرد نمی‌شود». این آتش نامیرای حسینی(علیه السّلام)، دل‌های مومنان را فروزان می‌کند و در هر زمان به گونه‌ای جلوه‌گر می‌شود. امام سجاد(علیه السّلام) هنگامی که خطبه خواند، ابتدا به شناسایی خود و خاندان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) پرداخت و آن‌گاه به پاره‌ای از فضایل خاندان خویش اشاره کرد:
«خداوند به ما دانش و شکیبایی، شجاعت و سخاوت و دوستی مومنان را اعطا کرده است».(1) از برکت  همین اراده و دهش خداوندی است که «دل‌های همه خداپرستان کانون محبت حسین(علیه السّلام) است» و این محبت، یاد آن امام نور را زنده نگه داشته است.

پی نوشت:

1.همان،ص261.