در عصر صفويه، اصفهان پايتخت بوده است، در آن زمان يكى از چهره هاى مهم پايتخت، پهلوان شهر است. بازوبند و نشان دارد، آبروى دولت و پايتخت است. فرهنگ پهلوانى در آن زمان حاكم بود. بيرون اصفهان پهلوانى پيدا شد، همه شهرها را رفته و با همه كشتى گيرها، كشتى گرفته بود، پشت همه را به خاك خوابانده، از همه آنها امضاء گرفته، كه ما زمين خورده ايشان هستيم، تنها شهرى كه مانده، اصفهان بود، به اصفهان مى آيد، به دولت اعلام مى كند كه حاضرم با همه كشتى گيران اصفهان كشتى بگيرم. پشت همه را به خاك مى زند، فقط يك پهلوان مانده است كه صبح روز جمعه، دولتى ها و حاكم صفوى هم مى خواهند در ايوان عالى قاپو كشتى را تماشا كنند. پهلوانى كه به اصفهان آمده، در همان ميدان نقش جهان، اتاقكى گرفته بود. يك روز قبل از مسابقه بيرون آن اتاق و حجره نشسته بود، ديد پيرزنى عصا زنان، با قدخميده، يك سينى حلوا دستش است، به هر كس كه مى رسد مى گويد: مادر بخور دعا كن. به اين پهلوان رسيد، پيرزن پهلوان را نمى شناخت، فكر كرد يكى از كاسب هاى ميدان نقش جهان است، به او گفت:
مادر يك لقمه از اين حلوا شب جمعه اى بخور و دعا كن. پهلوان گفت: مادر چه مشكلى دارى؟ گفت: پسر من پهلوان پايتخت است، زندگى من و دو خواهر و دو سه خانواده را با درآمد پهلوانى مى دهد، پهلوانى به شهر ما آمده و مى گويند پشت همه را به خاك خوابانده است، اگر پشت بچه مرا به خاك برساند، فرزندم پهلوانى پايتخت را از دست مى دهد، حقوق پسر من قطع مى شود و بسيارى از افراد به مشكل دچار مى شوند. گفت: مادر دعا مى كنم.
پهلوان گفت: خدايا عمرى است ما براى هواى نفس خود، كشتى گرفتيم، فردا مى خواهم براى تو كشتى بگيرم. براى خدا مى شود فوتبال و واليبال بازى كرد.
وقتى انسان مى خواهد از خانه بيرون بيايد، نيت كند كه همه اعمال او براى خدا باشد.
فردا با هم ديگر روبه رو شدند، مقدارى با پهلوان پايتخت كشتى گرفت، گفت:
خدايا ديروز با تو يك قرار داشتم، هنگامى كه پشت مرا به خاك مى رساند، به خاطر او هورا مى كشند، و آبروى من مى ريزد، آبروى ريخته مرا تو بر مى دارى؟
پهلوان بدن خود را شل كرد و پشتش به خاك رسيد. مادر پهلوان و خود پهلوان پايتخت، بسيار خوشحال شدند. وقتى هم كشتى تمام شد، عده اى هم مى گفتند:
پهلوان پهلوان همين بود. اين انسان شريف بعد از كشتى، هر افتاده اى را با دعاى خود بلند مى كرد و بعد هم به تدريج اهل حال شد، اسمش را ولى گذاشتند، اصل شناسنامه او پوريا بود، پورياى ولى شد، يعنى اين شخص از اولياى خدا است، كارش ماندگار شد. اكنون قبر او در يكى از شهرهاى ايران است، شب هاى جمعه سر قبرش بسيار شلوغ است، مردم مى روند نذر مى كنند و پول مى ريزند و طلب حاجت مى كنند. اگر نيت لله باشد، نيت هم لله مى شود.
«إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»
انسان هاى مؤمن در حالى كه در كمال گرسنگى هستند اما نان خود را در راه خدا مى دهند، اگر مشكلى براى مردم پيدا مى شد، مشكل آنها را حل مى كردند.
يك روز مردم به در خانه اميرالمؤمنين عليه السلام آمدند، على عليه السلام در را باز كرد، گفتند:
على جان، از وقت باران گذشته، زمين ها و باغ ها نابود مى شود، حضرت رو به فرزندش حسين عليه السلام كرد و فرمود: حسين جان! بيا مشكل مردم را حل كن، اميرالمؤمنين عليه السلام مى داند كه راه بين أبى عبدالله و راه خدا يك راه ميانبر است، ديدند أبى عبدالله عليه السلام رو به پروردگار كرد. اشك روى صورت مبارك ايشان جارى شد. براى مردم از پروردگار طلب باران كرد. يك ساعت طول نكشيد كه خبر دادند نهرها و گودال ها پر از آب شده، باغ ها و زمين ها سيراب شدند، همه از اميرالمؤمنين و ابى عبدالله عليهم السلام خداحافظى كردند و رفتند، حتماً هم به دلشان گذشت با اين محبتى كه حسين به ما كرد، انشاء الله تلافى مى كنيم. همين مردم تلافى كردند و در روز عاشورا وقتى كه بچه شش ماهه را بغل گرفت.
به تلافى باران آن روز، با تير سه شعبه زهرآلود، گلوى بچه شش ماهه را هدف قرار دادند.
منبع : پایگاه عرفان
