نظر اسلام و نظر همه پيغمبران خدا عليهم السلام و ائمه طاهرين عليهم السلام به مال، در رابطه با وضعيت صاحب مال است. براى خود پول، مال و ثروت رنگى را تعريف نمى كنند. خوبى و بدى گفته نمى شود. مثبت و منفى ها، درباره مال قضاوت نمى شود.
يك شمشيرى كه روى زمين افتاده است، يك آهن پاره است. پيغمبر كه اين شمشير را مى بيند، هيچ نظرى درباره اين شمشير ندارد كه اين شمشير خوب است يا بد؟ اثر مثبت دارد، يا اثر منفى؟ صبر مى كند ببيند اين اسلحه، اين شمشير دست چه كسى مى افتد. اگر اين شمشير را اميرالمؤمنين عليه السلام بردارد و با اين شمشير بزند، گلوى مبارك پيغمبر صلى الله عليه و آله به اذن خدا اين جمله ابدى را بر صفحه هستى ثبت مى كند:
« ضربةُ علىٍ عليه السلام يوم الخندق أفضل من عبادة الثقلين »
همين يك ضربتى كه على عليه السلام زد، شايد دو سه ثانيه هم بيشتر طول نكشيده است، دست بالا رفته و شمشير پايين آمده است، با حركت دست مولا، عمرو بن عبدود را از پا درآورده است، بهره الهى همين شمشير زدن را اگر در ترازو بگذارند و كل اعمال جنّ و انس تاريخ را در يك كفه ديگر بگذارند، كار على عليه السلام سنگين تر است.
شمشير دست اميرالمؤمنين عليه السلام بيايد، آن وقت خدا، انبيا و ائمه عليهم السلام قضاوت مى كنند، همين شمشير، همين آهن، همين تيغ كج آهنگرى شده، همين آب داده شده، وقتى كه در مشت ابن ملجم قرار مى گيرد، پيغمبر عمل او را به عنوان
« أشقى الأوّلين و الآخرين »
تعريف مى كند و مى نماياند.
يعنى اين حركت دست ابن ملجم بار گناهش با بار گناه هيچ گناهكارى در تاريخ قديم و آينده بشر قابل مقايسه نيست.
منبع : پايگاه عرفان
