خطبه نماز جمعه مى خواند و پيراهن مباركش را نيز گاهى تكان مى داد. هارون بن عنتره مى گويد: من و پدرم در صف نماز بوديم، گفتم: على بن ابى طالب عليه السلام چرا پيراهنش را تكان مى دهد؟ پدرم گفت: در بين خطبه نماز جمعه نبايد حرف زد، اما جوابت اينكه چون اين آقا كه رييس كل اين مملكت است، همين يك پيراهن را دارد، امروز آن را شسته و هنوز خيس است، گاهى تكان مى دهد كه خشك شود. به قنبر فرمود: قنبر! اين پيراهن خيلى وصله روى وصله خورده است، بيا برويم پيراهن بخريم. تو نيز پيراهن ندارى. رييس مملكت با قنبر وارد بازار لباس فروشان شدند، در مغازه اى وارد شده، سلام كرد. صاحب مغازه گفت: عزيز دلم! سلام على جان! حضرت فرمود: خداحافظ. قنبر! برويم. قنبر گفت: آقا! پيراهن كه داشت، فرمود: ما را شناخت، ممكن است بخواهد از حق عرفى كمتر حساب كند و به درآمد و زن و فرزندش لطمه بخورد، برويم.
به مغازه ديگرى رسيدند، فرمودند: پيراهن دارى؟ به اين دو نگاه كرد، ديد پيراهن آنان آن قدر وصله خورده است كه ديگر نمى شد به آن پيراهن گفت.
گفت: بله، داريم. ده درهم، دوازده درهم، سه درهم و پنج درهم. فرمود: آن لباس پنج درهم و سه درهمى را بده. بعد فرمود: قنبر! از بازار بيرون برويم و در گوشه خلوتى، پيراهن خود را عوض كنيم.
پيراهن پنج درهمى را به قنبر داد. قنبر گفت: آقا! شما حاكم اين مملكت هستيد.
فرمود: حاكم و اين ها را كنار بگذار، من پير شده ام و تو هنوز جوانى، پيراهن گرانتر براى بدن تو لذت دارد، دو روز ديگر مى خواهند ما را كفن كنند، همين پيراهن براى من كافى است. ما چطور خرج مى كنيم؟ اين ها در قيامت حساب دارد:
«وَ أَنْ تَعْمَلَ لِدُنْياكَ بِقَدْرِ عُمْرك فيها»
به اندازه اى كه مى خواهى در آخرت زندگى كنى، براى آخرت كار كن. اين صلاح عقلى على عليه السلام است. اين عقل چه انرژى و نور عرشيى در آن متراكم بوده است.
منبع : پایگاه عرفان
