وجود مقدس او كه مالك آسمانها و زمين و دنيا و آخرت، و همه امور است، و مالكيت او در روز جزا با باطل شدن همه مالكيت ها و ملكيت هاى مجازى ظهور مى كند و همه شئون آن روز را در سيطره مى گيرد:
وَ لَهُ الْمُلْكُ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ:
روزى كه در صور دميده مى شود فرمانروائى و مالكيت و حاكميت مطلق فقط ويژه اوست، داناى نهان و آشكار، و تنها او حكيم و خبير على الاطلاق است.
الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ ....
آن روز حاكميت و فرمانروائى ويژه خداست، ميان همه مردم داورى مى كند.
ولى آن روز فقط و فقط به عدل و انصاف و بودن اين كه به كسى از ناحيه قدرت و پادشاهى او ستم شود داورى مى كند، آنان كه به حقيقت شايسته نجات و قرار گرفتن در بهشت و رضوان اند بر اساس داورى عادلانه و منصفانه او در بهشت قرار مى گيرند و در آنجا از فضل و احسان حضرتش كه مافوق عدالت است بهره مند مى گردند، و غير آنان كه راه كفر و انكار پيمودند باز به داورى عادلانه او در آتش قرار مى گيرند.
فَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ:
پس آنان كه باطنشان به ايمان زينت يافت، و ظاهرشان به اعمال شايسته آراسته شد در بهشت هاى پرنعمت و جاويد قرار دارند.
وَ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ:
و آنان كه باطنشان را به كفر آلوده كردند، و به تكذيب و انكار آيات ما برخاستند، براى آنان عذابى خواركننده است.
آرى او قدرتمند و سلطان و مالك و فرمانروائى نيست كه مالكيت و سلطنتش آميخته با ستم باشد، سند استوار عدالت پيشگى او به ويژه در روز جزا كه اغلب مردم از آن در هراس اند اين آيه شريفه است:
وَ نَضَعُ الْمَوازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيامَةِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ
شَيْئاً ...
و براى قيامت ترازوهاى عدالت را مى نهيم و به هيچ كس هيچ ستمى نمى شود.
توجه به مفهوم و معناى مالك يوم الدين راه رشته اى از تربيت الهى و دينى را به روى انسان مى گشايد، و وى را وادار مى كند كه نسبت به اعمال و رفتار و اخلاق خود، كه روزى در دادگاه هاى قيامت محاسبه مى شود، و متناسب با هريك پاداش يا كيفر لازم داده مى شود مراقبت و مواظبت نمايد، و نهايتاً همه حركات باطن و ظاهرش را با خواسته هاى حق و قوانين شرع هماهنگ نمايد.
اعتقاد و ايمان به قيامت يكى از پرقدرت ترين وسايل اصلاح درون و برون، و از مهم ترين عوامل باز دارنده در برابر هواها و هوس ها و شهوات حرام، و خواسته هاى شيطانى است.
ميان آنان كه اعتقاد و ايمان به قيامت دارند در همه اطوار و شئون زندگى و در اخلاق و اعمال و در نوع برخورد با ديگران، و كسانى كه منكر اين حقيقت هستند فرق هاى اصولى وجود دارد.
معتقد به قيامت بر اساس آيه شريفه
فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ:
تلاش مى كند كه هيچ عبادتى در پيشگاه حق از او فوت نشود، و هيچ خدمتى به خلق خدا گرچه اندك باشد از دستش نرود، او مى كوشد كه بدن و جان و مالش را در بندگى خدا و خدمت به بندگانش هزينه كند، تا در قيامت به پاداش عظيم كوشش هاى مثبت خود در رابطه با خدا و بندگان خدا برسد.
ولى كسى كه بر اثر جهل و غفلت، يا كبر و غرور منكر قيامت است محرك درونى براى انجام عبادت و خدمت به خلق ندارد، به همين خاطر همه عمرش با محروم نمودن خويش از بندگى خدا، و خدمت به بندگان خدا چون حيوانات كه تمام همتشان شكم و شهوت است زندگى مى كند، و به اندازه يك ديوار كهنه و خشتى كه سايه اش براى گرمازدگان مفيد است، و خود ديوار براى تكيه دادن خستگان سودمند است، منفعت و سودى براى كسى ندارد.
كسى در سايه لطفت نياسود
به عالم كار ديوارى نكردى مؤمن به قيامت بر پايه آيه كريمه وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ
سعى مى كند در هيچ زمينه اى آيات حق او و بعثت پيامبران را و امامت امامان را تكذيب نكند، و به انكار حقايق برنخيزد، و حقى از حقوق الهى را پايمال ننمايد، و ذره اى به كسى ستم نورزد، و حقوق مالى و خانوادگى و اجتماعى مردم را مورد تجاوز قرار ندهد.
ولى كسى كه منكر روز قيامت است، چون در درونش باز دارنده اى وجود ندارد، از انكار حقايق، و تجاوز به حقوق مردم در هر زمينه اى كه باشد امتناع نمى كند، و چون گرگى درنده و شيطانى سركش در ميان مردم زندگى مى كند، و هر لحظه با اعمال خلافش و اخلاق حيوانى اش مزاحم ديگران است.
منبع : پایگاه عرفان
