«عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها»
به تحقيق خودم، تقريباً به اين نتيجه رسيدم كه منظور از «الْأَسْماءَ كُلَّها» اسماى حسناى پروردگار است. نه اين كه تمام اين حيواناتى كه به آنها نشان دادم، گفتم: نام اين حيوان شتر است، آن يكى گاو است، اين نام گذارى را كه بعد از خلقت و شروع زندگى خودش مى توانست انجام بدهد، همان طور كه خشت و آجر روى هم چيده را خود ما اسم «ديوار» روى آن گذاشتيم، پروردگار نيز اين اعتبار اسمى را از ما قبول كرده است.
وقتى در قرآن مجيد داستان حضرت موسى عليه السلام و آن مرد عالِم را بيان مى كند، مى فرمايد:
«وَ أَمَّا الْجِدارُ فَكانَ لِغُلامَيْنِ»
ديوار در ملك دو پسر بچه بود. خداوند متعال ديوار را كه نشان آدم نداده بود و بگويد: اسم اين را به ياد داشته باش، وقتى رفتى زندگى را شروع كنى، بدان كه اسم اين ديوار است.
يا هر چيزى را جداگانه نشان داده و گفته: به ياد داشته باش، اين را مى گويند:
پيراهن، سبزى، علف و غيره. اين ها را ما دور هم جمع شده ايم و به اصطلاح وضع كرده ايم. از روز اول اسم گذارى كرديم، اعتبار كرديم كه به هر چيزى چه بگوييم.
پس چه داستانى بوده كه به فرشتگان مى فرمايد: بر او سجده كنيد، چون او نائب من و ظرف اسماء است؟ دانايى به اسم حيوانات و اشيا باعث سجده ميلياردها فرشته شد؟ اين كه قابل قبول نيست كه صفحه وجود آدم را از اسامى حيوانات و اشيا پر كرده و بعد بگويد: به خاطر اين علم، واقعاً موجود عظيمى است، پس به او سجده كنيد.
ملائكه نيز خيلى از اسم ها را آشنا بودند. اين رشته علم را خود آن ها نيز داشتند.
پس:
«عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها»
اين اسماء، اسماى حسناى پروردگار بوده و منظور حضرت حق نيز نقش اسم لفظى بر مغز يا نفس آدم نبوده است كه ما نقش الفاظ را بر او زديم كه «رحمن، كريم، باسط، قابض، معطى و ...» شده باشد.
لغت را بر صفحه نفس او نقش نزديم، بلكه مفاهيم اسم ها را كه نور و حيات محض بوده، به انسان آموخته است؛ چون در آيات بعد ضمير «اسماء» را جمع مذكر ذكر مى كند. به حضرت آدم عليه السلام مى فرمايد: اين علمى كه به تو دادم، به فرشتگان خبر بده:
«أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ»
معلوم مى شود كه اين اسماء عبارت است از: جلوه حقايق نورى.
منبع : پایگاه عرفان
