خدا در قرآن اين حشره كوچك را با عسل و خانه سازى روى دست بلند كرده و به ما انسان هاى بزرگ نشان مى دهد و با قاطعيت مى فرمايد:
اين نتيجه ارتباط با وحى و طىّ كردن راه خدا است. اما تو چه كار مى كنى؟ تو با چه كسى در ارتباط هستى؟ به تو نيز با اين همه گناه و فساد وحى مى شود؟ چه كسى وحى مى كند؟
«إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى أَوْلِيائِهِمْ»
شياطين فرهنگ باطل، فساد و گناه را مرتب به دوستان خود وحى مى كنند و دوستان آنان نيز اين وحى را مرتب به كار مى گيرند. آنها با اين جثه خود با وحى شياطين توليد آلودگى، پليدى، نجاست اخلاقى و عملى مى كنند. خدا در مورد زنبور مى فرمايد:
نزد من وزن و ارزش دارد، اما در مورد اين انسان ها مى فرمايد:
«فَلا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَزْناً»
آنها با اين تمدن و علم، در روز قيامت ذره اى نزد من ارزش ندارند. كجاى قرآن مى فرمايد: من زنبور را روى دست بلند كردم و به شما نشان دادم؟
در آخر آيه مى فرمايد:
«إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ»
وضع زنبور، اشاره براى آنهايى است كه عقل دارند، مى فهمند و انديشه مى كنند كه زنبور با اين وزن كم، با اتصال به وحى و طىّ كردن راه خدا عسل ساز و مفيد است، اما اين ها با آن جثه صد كيلويى، هفتاد سال است كه تنها نجاست ساز هستند. كود انسانى توليد كردن در اين عالم كه ارزش ندارد.
بعد در قيامت به اين ها مى گويند: هنر شما در هفتاد سال همين توليد كود بود، كودى كه از اين همه فضله و لاشه شير و سگ و حيوانات در زمين بود، ما شما را در دنيا براى توليد كود نياورده بوديم. اين همه زمين و آسمان را معطل كودسازى شما نكرده بوديم.
منبع : پايگاه عرفان
