مرقد منور قمر بنی ‏هاشم‏ از جلال الدین همائی «سنا»

یارب این بارگه کیست بدین جاه عظیم 

کآسمان خم شده پیش در او در تعظیم  

نفحه ی ساحت قدسش دم جان بخش مسیح 

پنجه ی گنبد بامش ید بیضای کلیم  

بقعه ی ماه بنی هاشم عباس علی است 

که بود خاک رهش پادشهان را دیهیم  

ساقی تشنه لبان باب حوائج که بود 

روضه ی مشهد او غیرت جنات نعیم  

در سقایت بود آن چشمه ی رحمت که ز فیض 

رشحه ی اوست یکی زمزم و دیگر تسنیم  

گر فشاند ز کرم جرعه ی آبی بر خاک 

سر بر آرد ز لحد رقص کنان عظم رمیم  

ساحت روضه ی او کعبه ی ارباب نیاز 

پایه ی بقعه ی او پایگه رکن حطیم 

در حریم حرم امنش از سعی و صفاست 

آن مقامی که بر او رشک برد ابراهیم  

دست افشان ز سر عشق گذشت از سر و دست 

هر دو را کرد به میدان شهادت تسلیم  

هر که در سایه ی لطف و کرمش جای گرفت 

ایمن از هول قیامت بود و نار جحیم  

هست مغبوط شهیدان و نباشد او را 

پیش درگاه خدا روز جزا وحشت و بیم  

به سلام در او هر که شد از راه خلوص 

بشنود قول سلام از قبل رب رحیم  

و آنکه چون دال نشد بر در او پشت دو تا 

پیچ در پیچ چو یا باشد و دلتنگ چو میم  

باری این روضه بود مرقد عباس شهید