«فَوَضَعَ دَواءَ القُرآنِ عَلى داءِ قَلبِهِ فَأسْهَرَ بِهِ لَيْلَهُ وَ أَظْمَأَ بِه نهارَهُ» انسان ها بايد قسمتى از شب را بخوابد، چون حكم، حكم خدا است: «قُمِ الَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا»
خوابيدن به فرمان پروردگار، عبادت است. بخش ديگر از شب را در همين يك بيت شعر ببينيد:
شب مردان خدا روز جهان افروز است روشنان را به حقيقت شب ظلمانى نيست
من با چشم خودم شب مردان خدا را ديده ام. با گوش خودم ناله مردان خدا را شنيده ام. واقعاً چه شب هايى دارند.
رفيقى داشتم، نماز شب را كه شروع مى كرد، در قنوت نماز وتر، از اول تا آخر دعاى كميل را هر شب، بدون توقف گريه، مى خواند و شب آخر عمرش كه نتوانست بايستد، نشسته نماز شب را خواند و با آن درد و رنج، تمام دعاى كميل را با گريه خواند و از دنيا رفت.«وَ أسْهَرَ بِهِ لَيْلَهُ وَ قَام بِهِ فِى مَسَاجِدِه» با قرآن در مساجد قيام دارد، يعنى آباد كننده در مسجد و حافظ آن است. «تَجافى بِهِ عَن فِراشِه» به خاطر قرآن از خواب بريده است.
بعد امام باقر عليه السلام مى فرمايد:«فَوَ اللّه لِهؤلاءِ فِى قُرّاءِ القُرآنِ أعَزُّ مِن الكِبريتِ الاحمَرِ» اين ها در ميان انسان ها گوهر كمياب انسانى هستند. خدا را بايد در دنيا و آخرت آنان ديد.
آسيه، الگوى زنان و مردان تا قيامت
نمونه هايى از اين گوهرها در معرض تماشا هستند كه چشم هاى خداخواه در آنها خدا را ببينند، الگو و درس بگيرند. كوه هاى عالم تحمل حقيقت اين آيه ندارند: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لّلَّذِينَ ءَامَنُواْ امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ»
مى فرمايد: من مى خواهم نمونه اى به كل اهل ايمان تا قيامت بدهم كه اگر مى خواهيد مؤمن واقعى شويد، مانند او بشويد. اين انسانى است كه عمر، پول، قلب، عقل و بدن خويش را مثبت هزينه مى كرد.
منبع : پایگاه عرفان
