تائب

از انسان هایى که در پیشگاه خداى مهربان ارزش والایى مى یابند و مورد احترام و دعاى فرشتگان قرار مى گیرند توبه کنندگان هستند .آرى ، آنان که با گناه قطع رابطه مى کنند و در حقیقت از ستم به خود و به دیگران و از تجاوز به مقررات دینى دست برمى دارند و به سوى حقایق و واقعیات شرعیه و انجام عبادت و خدمت به خلق و پاک سازى درون و برون مى شتابند شایسته ى ارزش یافتن هستند .مگر نه این است که خداى مهربان در صریح قرآن مجید به تائبان اعلام محبت فرموده است و آنان را در مدار عشقورزى به آنان از سوى خود قرار داده است ؟( اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ )(1) . بى تردید خدا توبه کنندگان را دوست دارد .رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) مى فرماید :لیسَ شَىءٌ احبُّ الَى اللهِ مِن مُومِن تَائب اَو مُومِنَه تَائِبَه(2) . چیزى نزد خدا از مرد و زن مومنى که به توبه برخاسته اند محبوب تر نیست .امیرالمومنین (علیه السلام) مى فرماید :غَرسوا اشجارَ ذُنوبِهم نصب عُیونِهِم وقُلوبِهِم ، وَسَقوها بِمِیاه الندمِ فاثمَرَت لهُم السّلامَه واعقبتهُم الرّضا وَالکِرامه(3) . درختان گناهان را در دیده و دل کاشتند و آنها را به آب پشیمانى سیراب
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ بقره ( 2 ) : 222 .
2 ـ عیون اخبار الرضا : 2 / 29 ، باب 31 ; بحار الانوار : 6 / 21 ، باب 20 ، حدیث 15 .
3 ـ بحار الانوار : 75 / 72 ، باب 16 ، حدیث 38 .
 کردند ، آب پشیمانى به آنان سلامت را میوه داد و خشنودى خدا را از آنان و ارزش و کرامت را براى آنان به دنبال آورد .بنابراین وقتى خدا اعلام مى کند من توبه کننده را دوست دارم بر همه ى مردم واجب است که توبه کننده را دوست داشته باشند و به او با دیده ى کرامت و بزرگوارى بنگرند و از برخورد سرد و کسل کننده با او بپرهیزند و وى را به عنوان محبوب خدا در میان خود بپذیرند .طرد کردن دیگران بویژه آنان که موفق به اصلاح خود شده اند و نگاه به حقارت به دیگران به خصوص به تائبان که گذشته ى بدى داشته اند میوه ى تلخ خودپسندى و اخلاقى شیطانى است .
هر آن کس که خود را پسندیده باشد *** به هر مویش ابلیس خندیده باشد
نباشد پسندیده جز آن که حقش *** در آیات قرآن پسندیده باشد
ز انوار ایمان و اسرار عرفان *** فروغى به سیماش تابیده باشد
ز دیدار او حق به دیدار آید *** که نور خدا زو تراویده باشد
در آیینه ى روى آن صاحب دل *** خداى جهان را عیان دیده باشد
به حق بسته باشد دل غیب بین را *** ز بیگانه و خویش ببریده باشد
بود بهر حق جنبشى آن زنده دل *** نفرموده باشد نجنبیده باشد
خلایق ز حق سوى باطل گرایند *** ز حق سوى حق او گراییده باشد
بود مردمان را همه ترس از هم *** خدابین ز جز خود نترسیده باشد
نخسبد دو چشم دو بینان همه شب *** یکى بین دو چشمش نخسبیده باشد
پسندیده ى دشمنان نیز باشد *** زبس دوست او پسندیده باشد
خنک آن که چون فیض گل هاى قدسى *** ز گلزار لاهوت مى چیده باشد(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ فیض کاشانى ، دیوان اشعار ، غزل 261 .
محبت ورزى به تائب او را به توبه اش دل خوش تر و نسبت به اصلاح وجودش شایق تر و در انجام عبادت و خدمت به خلق چالاک تر و نیرومندتر مى کند .