در خراسان به شغل خربندگى اشتغال داشت ولى با جدیت و کوششى که از خود نشان داد امیر خراسان بزرگ شد .روزى یکى از دوستانش به دیدار او رفت ، در ضمن گفتگو از وى پرسید : چه شد از شغل خربندگى به امارت خراسان رسیدى ؟گفت : روزى از محل کار براى استراحت به خانه رفتم ، در خانه چشمم به دیوان حنظله بادغیسى افتاد ، آن را براى مطالعه باز کردم این رباعى نظرم را جلب کرد :مهترى گر به کام شیر در استرو خطر کن ز کام شیر بجوىیا بزرگى و عز و نعمت و جاه *** یا چو مردانت مرگ رویا روى
این رباعى حرکتى در عقل و روانم ایجاد کرد و به دنبال آن به جستجوى مراتب و مقامات برخاستم و نهایتاً از شغل خربندگى به امارت خراسان بزرگ رسیدم !
