از چهره هاى برجسته کم نظیرى که از تربیت شده هاى واقعى قرآن مجید بود ، آخوند ملا عباس تربتى است .دانشمند محقق مرحوم راشد که فرزند اوست ، درباره پدرش مى نویسد :مردى بود از دنیا گذشته و همیشه و در همه کار دریاد خدا و براى خدا بود ، ایمان محکمى به خدا و به پیغمبر و روز قیامت داشت که احتمال خلاف آن حتى در خاطرش نمى گذشت ، به همین جهت شب و روز دقیقه اى از انجام وظایف دینى و تکالیفى که برگردن خود احساس مى کرد ، غفلت نمىورزید و لحظه اى از عمر خود را ضایع نمى کرد و به باطل نمى گذراند .آنچه عبادت بود ـ از واجب و مستحب ـ در تمام عمر انجام داد و هرگز مرتکب هیچ گناه کبیره یا صغیره اى نشد به طورى که مى توان گفت که : حتى فکر گناه هم از خاطرش نمى گذشت .بیشتر ایام سال را روزه مى گرفت و غالباً این روزها با یک وعده غذا و بى خوردن سحرى بود .علاوه بر نمازهاى واجب که آنها را با تمام آداب و شرایط در وقت فضیلت خود انجام مى داد و علاوه بر نافله هاى نمازها ، در هر فرصتى که داشت خواه زمانى که در مجلسى بود و هنوز موعد منبر رفتنش فرضاً یا سفره انداختن نرسیده بود و خواه زمانى که در خانه بود نماز مى خواند همه این نمازها را مانند نمازهاى یومیه از ظهر و عصر و مغرب و عشا گرفته تا نماز صبح مى خواند .
براى پدر و مادر و خواهر از دنیا رفته و عمه و عمو و دیگر خویشاوندانى که داشته حتى در راه که مى رفت همچنان نماز مى خواند و با کسى صبحت نمى کرد و به جاى سجده ، مهر را بر پیشانى مى گذاشت ، به همین سبب همیشه با وضو و در حال طهارت بود .آنچه دعا و اعمال مستحب در هر یک از ایام سال وارد گشته است انجام مى داد و در تمام عمر از روزى که به سن تکلیف رسید تا دو سه روز قبل از فوتش تمام شب ها هنگام سحر بیدار بود و نمازهاى شب را با همه آداب و شرایطش انجام مى داد ، یعنى جز دو سه روز آخر عمرش حتى یک شب نماز شبش ترک نشد .بسیار از ترس خدا مى گریست و محبت زاید الوصفى نسبت به خاندان رسالت (علیهم السلا داشت به طورى که هرگاه نام پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآل یا هر یک از ائمه اطهار (علیهم السلا بر زبانش جارى مى شد ، اشکش جارى مى گشت و در منبر خواه به هنگام موعظه یا به هنگام ذکر مصائب اولیاى دین ، خودش بیش از همه مستمعان مى گریست .چون بسیار محتاط بود ، غالباً هنگام موعظه یا گفتن مسائل دینى یا ذکر مصائب اهل بیت (علیهم السلا از روى کتاب هایى که آنها را معتبر مى دانست مى خواند .توجه بسیارى به احوال زهاد و عُبّاد داشت به طورى که مثلاً غالباً از او شنیده مى شد که مى گفت : بعضى بودند که در تابستان آب را در آفتاب مى گذاشتند تا گرم مى شد و مى خوردند تا به همین اندازه که آب خنکى خورده باشند از لذت دنیا استفاده نکرده باشند ! ! .
