مطلب را با يك مثال ساده بيان ميكنيم اگر روزي به شما خبر بدهند كه در محيط كار و حتي احياناً در محل سكونتتان ويروسي خطرناك و كشنده وجود دارد، شما چه ميكنيد؟ از دو راه ميتوانيد وارد عمل شويد: يا محيط آلوده را ترك كرده، راه فرار را انتخاب ميكنيد يا با آن ويروس مبارزه مينمائيد كه اين راه مؤثرتر است مخصوصاً اگر روش و ابزار مبارزه را در اختيار داشته باشيد. اگر فرار چارة كار شما باشد به هر وسيله متوسل ميشويد تا فرار كنيد حتي اگر محتاج نانِ شب باشيد و يا سرپناهي به جز محل سكونتتان نداشته باشيد. اما در اين صورت هم شما ميتوانيد مطمئن باشيد كه با فرار، از خطر اين ويروس در امان هستيد! چرا كه ممكن است اين ويروس در مكانهاي ديگر هم باشد مخصوصاً اگر از نوع سرايت كننده نيز باشد. پس مفيدترين و عاقلانهترين راه، مبارزه و از بين بردن آن است.
حال در مورد غيبت:
در اين مورد نيز دو راه پيش رو داريد. مسلماً فرار، هميشه راه نجات نيست، به خصوص كه نميتوانيد مطمئن باشيد كه در هيچ محل ديگري غيبت نميشود. بنابراين مفيدترين و عاقلانهترين راه، مبارزه و از بين بردن آن است تا نه تنها شما، بلكه افراد ديگر جامعه نيز در امان باشند. در نتيجه اگر كسي در حضور شما از فردي غيبت كرد، شما بايد هم او را منع و هم از غيبت شونده دفاع كنيد و چنانچه زمينة امر به معروف و نهي از منكر فراهم باشد، اين كار واجب است. حتي اگر غيبت كننده، تذكر شما را نپذيرد، نبايد راضي شويد، بلكه بايد اظهار نارضايتي كرده و از غيبت شونده دفاع و در بعضي موارد مجلس را ترك كنيد. در هر صورت براي غيبت شونده نيز طلب مغفرت نمائيد. در مورد تهمت نيز همين امر حاكم است. در هر صورت، شما نبايد در برابر اين دو گناه كبيره، كه موجبات عذاب الهي را فراهم ميسازد، بيتفاوت بوده يا خداي ناكرده، ديگران را در اين كار همراهي نمائيد.
اميدواريم با توكل به خداوند متعال و عزمِ خود، به سالمسازي محيط كار و سكونتِ خود پرداخته، در اين امر عنايت الهي نيز شامل حالتان شود.
منبع : پاسخگو
