پس از آنکه مسرف بن عقبه از سرکوبى مردم مدینه فارغ شد عازم مکه مکرمه گردید، اما چـون به قـدیر رسید جان به مالک دوزخ تسلیم کرد، حصین بن نمیر که جانشین مسرف بود به فرماندهى سپاه شام وارد مکه شد.
شهر مکه را محاصره نمود، عبدالله بن زبیر که قدرت جنگیدن با وى را نداشت به خانه کعـبه پـناهنده شد، و او خود را: العائذ بالبیت مى نامید، و به همین لقب مشهور شد حتى شعرا در اشعار او را با این لقب نام مى بردند.
حصین بن نمیر از بالاى کوههاى مسجدالحرام و دره هاى اطراف منجنیق ها نصب کردند و به وسیله آن سنگ و آتش و نفت و چیزهاى سوزنده به خانه کعبه مى ریختند تا آنکه خانه را خراب کرده و سوزانیدند.
و خـداوند بزرگ نیز قدرت نمائى کرد و در حمایت از خانه اش صاعقه اى فرستاد که یازده نفـر از کسانیکه با منجنیق کار مى کردند طعمه حریق شدند و این حادثه در سوم ربیع الاول یازده روز قبل از مرگ یزید اتفاق افتاد، فشار بر مردم مکه و ابن زبیر سخت شد، که ابو وجزه مدنى در اشعارش چنین سروده است:
ابن نمیر بئس ما تولى
پـسر نمـیر چـه کار زشتـى را مـرتـکب شد که مـقـام ابراهیم و محل نماز را سوزانید.(۱)
نویسنده:آیت الله محمد على عالمى
پی نوشت:
۱-مروج الذهب ج ۳، ص ۷۱.
منبع : کتاب آنچه در کربلا گذشت ((از مدینه تا کربلا))
