ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1113

خدايا وحشتش را انس بخش، و به غربتش رحم كن، و هراسش را آرام نما، و به تنهايی اش برس، و از رحمتت به او آرامش ده، رحمتی كه به آن از رحمت غير تو بی نياز گردد، و او را با هر كه با او دوستی می كرده محشور كن. چون مردم از كنار قبر بازگشتند، كسی كه به ميّت سزاوارتر است برگشتنش را به تأخير اندازد، و به او مهربانی كند، و اگر مقام تقيه نباشد به صدای بلند بگويد: يا فلان بن فلان اسم ميّت و پدرش را بگويد اللّه ربّك و محمّد نبيّك و القران كتابك و الكعبة قبلتك و علیّ امامك و الحسن و الحسين ائمه را يك يك نام ببرد ائمّتك ائمّة الهدی الابرار.

مؤلف گويد: غير از زمان احتضار در دوجا برای ميّت خواندن تلقين مستحبّ است: يكی زمانی كه او را در قبر می گذارند. و بهتر آن است با دست راست دوش راست، و با دست چپ دوش چپ او را بگيرند، و وی را حركت دهند و تلقين كنند. و ديگر زمانی كه از دفن او فارغ شدند، پس از آن كه مردم رفتند، مستحبّ است ولیّ ميّت نزديك ترين خويشان او نزد سر ميّت بنشيند، و به صدای بلند به او تلقين كند، و خوب است دو كف دستش را روی قبر گذارد، و دهان را نزديك قبر ببرد، و اگر ديگری را هم نايب كند خوب است. و در اخبار وارد شده: چون ميّت را اين گونه تلقين كنند منكر به نكير گويد: بيا برويم تلقين حجّتش كردند احتياج به پرسيدن نيست، پس باز می گردند و ديگر سال نمی كنند. علّامه مجلسی رحمه اللّه فرموده: اگر تلقين كننده به اين صورت بگويد جامع تر است:

بشنو، بفهم ای فلان بن فلان نام او و پدرش را بگويد: آيا بر آن پيمانی كه از ما بر پايه آن جدا شدی می باشی، از گواهی بر اينكه معبودی جز خدا نيست، يگانه و بی شريك است، و اينكه محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) بنده و فرستاده اوست، و سرور پيامبران و خاتم رسولان است، و اينكه علیّ امير مؤمنان است