دارالعرفان/ مفسّر، محقق و پژوهشگر برجسته قرآن کریم گفت: حضرت سیدالشهدا(ع) در هنگام خروج از مدینه منوره در نامه‌ای خطاب به محمد حنفیه، اصلاح در امتّ جدشان را اصلی‌ترین هدف قیام و خروج خود از مدینه اعلام کرده‌اند، لذا اصلاح امت، برترین هدف از قیام سیدالشهدا(ع) بود.
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، اندیشمند فرزانه استاد حسین انصاریان در بخشی از کتاب ارزشمند «آیین اشک و عزا» آورده اند: «اصلاح» به واقعيّت هايى گفته مى شود كه با فرهنگ الهى هماهنگ و هم‌سو باشد، و فساد به مسائلى گفته می‌شود كه از چهار‌چوب برنامه هاى خداوند خارج باشد.
استاد اخلاق، تهذیب و تربیت حوزه‌های علمیه افزود: عقيده، اخلاق و عمل در صورت همسویى با آيات كتاب خدا و سنّت رسول خاتم(ص) و ائمه طاهرين(ع) در طريق صلاح، و در صورت ناهمگونى در مسیر فساد است.
ایشان ادامه داد: امورى كه آراسته به صلاح است باعث خير دنيا و آخرت، و روشى كه در ظاهر و باطن آلوده به فساد است، علّت خوارى دنيا و آخرت است.
استاد انصاریان بیان کرد: بعثت انبياى الهى و امامت امامان معصوم(ع) در جهت اصلاح امور مردم در تمام شؤون بود. اگر تمام مردم دنيا دعوت انبيا را نسبت به مسأله اصلاحات اجابت كنند، تمام مشكلات مردم حل خواهد شد، و امراض باطنى، فكرى و روانى آنان شفا می‌يابد.
این مبلغ عرصه بین الملل اظهار کرد: فساد در تمام جوانب زندگى، معلولِ رویگردانی انسان از توحيد، نبوّت، امامت و دستورهاى ملكوتى آنان است و ميوه تلخ اطاعت انسان از هوا و شيطان است.
ایشان با بیان اینکه قرآن کریم از قول تمام مصلحان تاريخ از زبان حضرت شعيب(ع) نقل مى كند: ﴿إنْ أُرِيدُ إلَّا الْإصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوْفيقى إلّا بِاللهِ عَلَيهِ تَوَكَّلْتُ وَ إلَيْهِ أُنِيبُ﴾ افزود: در همین راستا حضرت سيّدالشهدا(ع) به هنگام خروج از مدينه در نامه اى خطاب به برادرشان، محمّد حنفيه چنین نوشت: «وَ انَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاصْلاحِ فِى أُمَّةِ جَدّى؛ قيام و خروج من، فقط به خاطر اصلاح [تمام ظاهر و باطن ] در امّت جدّم رسول خدا(ص) است». پس هدف نهایی حضرت اصلاح امور بوده است.
استاد برجسته علوم و معارف قرآن کریم در بخش دیگری از نکات ارزشمند خود در این کتاب خواندنی به مقام شكر از منظر امام حسین(ع) پرداخته و اظهار داشتند: يكی دیگر از ویژگی‌های حضرت سیدالشهدا(ع) که او را محبوب خداوند نمود، شکرگزاری و سپاس از خداوند و نعمت‌های الهی می‌باشد. ايشان قبل از شهادت و در ايام حجّ تمتع به صحرای عرفات مشرف می‌شود و در آنجا با خداوند راز و نياز می‌كند. اين مناجات كه به دعای عرفه مشهور شده است، نزد عرفا و سالكانِ طريق حقيقت، جايگاه ويژه‌ای دارد، به گونه‌ای كه اگر كسی مفاهیم عرفانی و معنوی دعای عرفه را به خوبی بفهمد و آن را درک كند، از زمره اوليای ويژه پروردگار می‌شود.
این محقق و اندیشمند معاصر ادامه داد: در اين دعا حضرت عاشقانه به خداوند متعال می‌فرمايد: «اگر دهر را هم در اختيارم بگذاری که من مشغول شكرگزاری يكی از نعمت‌هايت شوم، نمی‌توانم شكر آن را بجای آورم!».
استاد انصاریان یادآورشد: در فرازی ديگر از دعای شریف عرفه، امام حسین(ع) به خداوند می‌فرمايد: «اگر من عمل صالحی را انجام دادم، با سرمايه‌های تو آن را بجا آورده‌ام؛ اگر زبان به ذكر تو گشودم، آن متعلق به تو بوده است؛ اگر با چشمانم اشک ريختم، این چشم‌ها نعمتی از نعمت‌های بی‌كران تو بوده است، پس من از خودم چيزی ندارم، حال چگونه شكر تو را بجا آورم؟».
مفسّر و مترجم قرآن کریم خاطرنشان کرد: در منابع روايی آمده است، وقتی حضرت اين دعا را زمزمه می‌كرد، از دو چشم مباركش اشک جاری می‌شد. حضرت در اين حالت به خداوند می‌فرمود: «با چشمی كه تو به من عطا كردی، گناه كردم! با دستی كه متعلق به تو بود، عصيان كردم! حال اين گناهان را چه كنم؟!».
ایشان آورده است: امام حسين(ع) در اين دعا اشاره می‌كند كه از خود چيزی ندارند و تمام سرمايه‌های جسمانی و روحانی را خداوند به ايشان عطا كرده است.
استاد انصاریان با بیان اینکه رسیدن به مقام شکر از جمله مقامات پرارزشى است كه سالكان راه حقیقت براى رسيدن به آن اصرار داشتند، گفتند: بلندى اين مقام و برترى اين مرتبه در حدّى است كه افراد شکور در ميان انسان‌ها بسیار اندک هستند ﴿وَقَلِيلٌ مِن عِبادِىَ الشَّكورُ﴾.
خطیب توانای حوزه علمیه با اشاره کلامی از مرحوم ملّا محمّدباقر مجلسى(ره) درباره معنای شكر آورده است: «الشُكْرُ الاعْتِرافُ بِالنِّعْمَةِ ظَاهِراً وَبَاطِناً وَمَعْرِفَةُ المُنْعِم وَصَرْفُها فِيمَا أَمَرَ بِه». و در جایی دیگر حضرت امام صادق(ع) شکر نعمت را دوری کردن از گناهان دانسته و می‌فرمایند: «شُكْرُ النِّعْمَةِ إِجْتِنابُ الْمَحارِمِ».
ایشان ادامه داد: وجود مبارک حضرت سيّدالشهدا(ع) در پايان خطبه شب عاشورا درخواست قرار دادن خود، در زمره شاکران را از پيشگاه پروردگار درخواست نموده و می‌فرمایند: «فَاجْعَلْنَا مِنَ الشَّاكِرين».
استاد اخلاق حوزه علمیه تصریح کرد: حضرت سيّدالشهدا(ع) به طور يقين از مرگ هیچ هراس و واهمه‌ای نداشتند. هنگامی که امام(ع) از مكّه بيرون مى آمد، شخصی با كمال احترام به ايشان عرض کرد: اين سفر بوى مرگ و خون مى دهد. گمان نمى كنم قافله شما به سلامت به منزل برسد. حضرت در پاسخ فرمود: «اشتياق من به مرگ از اشتياق حضرت يعقوب(ع) به فرزندش، حضرت يوسف(ع) بيشتر است. من از مرگ ترسى ندارم؛ زیرا مرگ براى من مانند پلى است كه با گذر از آن پدرانم، انبياى خدا، اولياى الهی، و فرشتگان پروردگار را ملاقات مى كنم». مگر رسیدن به لقاى خدا ترس و واهمه دارد؟ كسى از مرگ بايد بترسد كه خطا و گناه و نافرمانی كرده باشد و مرگ را نابودى بداند؛ در‌حالی‌که حضرت دارای مقام عصمت بوده و از هرگونه خطا و اشتباه مصون هستند.
علاقه‌مندان برای تهیه این اثر گرانسنگ استاد انصاریان می‌توانند به شیوه‌های ذیل اقدام نمایند؛
* حضور در محل نشر دارالعرفان به نشانی قم، خیابان شهید فاطمی (دورشهر)، کوچه 19، پلاک 27
* تماس با شماره تلفن‌های 09196522024 و 02537740427
* حضور در نمایندگی‌های نشر دارالعرفان در سراسر کشور با مراجعه به نشانی اینترنتی؛
http://www.erfan.ir/farsi/article/view/76976
