چرا پروردگار «لفى ضرر» نفرموده است؟ كلمه «ضرر» نيز در قرآن استعمال شده است. چه فرقى بين «ضرر» و «خسارت» است كه پروردگار عالم در اينجا كلمه «ضرر» را نياورده و «خسر» را آورده است؟
خداوند متعال در استخدام كلمات، عالمانه و حكيمانه كار كرده است. بگذاريد با مثال اين تفاوت را توضيح دهم:
«ضرر» يعنى من اول سال پنجاه ميليون تومان سرمايه داشتم، كاسبى كردم، زحمت كشيدم، سال بعد، همه حساب‌ها را مى‌رسم، مى‌بينم، سود كه نكردم هيچ، يك ميليون تومان نيز از سرمايه‌ام كم شده است. اين را عرب «ضرر» مى‌گويد.
اما اگر ديدم تمام سرمايه‌ام از دست رفته، يك ميليون نيز بدهكار شده‌ام، اين را عرب «خسارت» مى‌گويد. يعنى همه سرمايه‌ها تباه، خاكستر و دود شد. قسم به عصر، يقيناً و قطعاً تمام انسان‌ها در چاه تباه شدن تمام سرمايه وجود و عمر خود سرنگون هستند.
آيه‌اى از سوره مباركه حج كه خيلى عجيب است ذكر كنم.
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةَ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ»
باز اينجا كلمه خسارت دارد. يعنى با اين هزينه كردن غلط عمر، هم در دنيا تمام مايه‌هاى وجود خود را به باد دادند و هم در آخرت. نه دنيا دارند و نه آخرت.
منبع : پایگاه عرفان
