رضايت مؤمن به روزى مقدر
كلام در حيات، زندگى و منش مردم مؤمن از ديدگاه وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام بود. امام در اين گفتار نورانى و حكيمانه‌اى كه دارند، به اولين خصلتى كه در ارتباط با مؤمن اشاره مى‌كنند، كسب حلال است.
به نظر اميرالمؤمنين عليه السلام مؤمن هرگز حرام‌خور نيست. در اين زمينه فرقى نمى‌كند كه در مضيقه باشد، يا در گشايش. اهل خدا با خود خدا كار دارند و خود را كارگر خدا مى‌دانند و طبق گفتار اميرالمؤمنين عليه السلام در دعاى كميل، خدا را «فعّال ما يشاء» مى‌دانند.
اگر خدا در اين دنيا بخواهد، به كارگرى مزد زيادى مى‌دهد و زندگى او گشايش پيدا مى‌كند و يا نمى‌خواهد كه مزد زيادى بدهد، زندگى كارگرش در حدّ «قدر» است؛ يعنى بخور و نمير، گشايشى و وسعتى ندارد.
عجيب اين است كه كسانى كه خود را كارگر خدا مى‌دانند، نه به گشايش مالى دلخوش مى‌شوند و نه از مضيقه و سختى مال، دل تنگ. مى‌گويند: ما هيچ طلبى از خدا نداريم، او از زمان حضرت آدم عليه السلام تا روز قيامت سفره‌اى پهن كرده است، ما سر اين سفره در جايى نشسته‌ايم كه نان و پنير و سبزى است و چلوكباب و مرغ آن كمى ازمادور است و دست ما فعلًا به آن نمى‌رسد. اهل اين كه جا را باز كنيم و حق ديگران را از سر اين سفره برداريم، نيستيم. اگر بخواهد براى ما گشايشى ايجاد كند، مى‌كند. براى او كه مشكل نيست.
منبع : پایگاه عرفان
