القاهره و ما ادراک ما القاهره؟ چه کسی می‌تواند آنجا را بشناسد و به شرف و عظمت آن پی ببرد؟
سرزمینی متبلور از نشانه‌های خدا؛ مقامات اولیاء الله، با مردمانی شیفته خوبی‌ها.
سرزمینی مفتخر به نام ابوالاحرارِ قیام آزادی بخش بشریت یعنی حسین علیه السلام و مشعوف از وجود مقامی به نام ادامه دهنده عاشورا یعنی زینب سلام‌الله علیها.
آری! مصر را می‌گویم. مصری که «م» آن محبت به اهل بیت علیهم السلام، «ص» آن صفا و پاکی در عشق به ایشان و «ر» آن روحانیت و معنویت قلوب شیفتگان اهل بیت علیهم السلام در آنجاست.
چه کسی می‌تواند انکار کند که مصری‌ها از قدیم الایام به این خاندان پاک و الهی علاقه بی‌حدّ داشته‌اند؟ چه کسی می‌تواند انکار کند که بزرگان و دانشمندان مصر، در جلالت و عظمت این خاندان نور، چه قلم فرسایی‌ها کرده و چه سخن‌ها رانده‌اند؟ چه کسی می‌تواند انکار کند این همه عشق و دلباختگی به محضر اهل بیت عصمت و طهارت را؟ آیا کسی می‌تواند این روزهای مصر را ببیند و عشق مردمان شیفته آنجا به آل‌الله را نبیند؟
این روز‌ها در مصر غوغا است، چه پیش آمده است، دریای مصر به تلاطم است و موج‌های این دریا یک صدا بیشتر تولید نمی‌کنند و آن هم «حسین» است.
آری! حدود نُهصد سال پیش در چنین روزهایی سر مبارک حضرت سیدالشهداء علیه السلام، از عسقلان به مصر منتقل شد تا حرمی شود برای دل‌های شیفته اهل بیت علیهم السلام؛ حرمی با عنوان «مشهد راس الحسین علیه السلام»؛ حرمی که شده است حاکم بر قلوب مصری‌ها با کرامت‌ها و معجزات بسیار؛ چه معجزه‌ای که صلاح الدین ایوبی آن را مشاهده کرد و به این مقام تعظیم نمود و چه کراماتی که شیوخ و بزرگان الازهر آن‌ها را دیدند و حکایت کردند که هر که می‌خواهد قطره‌ای و فقط قطره‌ای از اقیانوس کرامات این حرم ملک پاسبان را مشاهده کند، کتاب «الاتحاف بحب الاشراف» شیخ و بزرگ اسبق الازهر الشیخ الشبراوی را ببیند تا اندکی به اهمیت مقامات موجود در مصر پی ببرد.
و اثر مشاهده همین معجزات است که مردم مصر در این ایام، ده روز با برپایی چادر‌ها و گستردن سفره‌ها از میهمانان امام خوبان، استقبال و پذیرایی می‌کنند و در اطعام مردم، سنگ تمام می‌گذارند.
و آن‌گاه که شب موعود فرا می‌رسد، حی الحسین قاهره، لبریز از ارادتمندان امام، از پیر و جوان و مرد و زن می‌شود که شهر و دیار خود را ترک کرده و به عشق حسین و اهل بیت پیامبر گرد هم می‌آیند.
و البته دشمنان اهل بیت علیم السلام این شور و شعور را نمی‌خواهند و نمی‌خواهند این حرم این گونه باقی بماند، اما چه کنند که سیل انبوه جمعیت ارادتمندان حسینی، زبان‌هایشان را بسته و قدرتشان را ربوده است.
وه! چه مراسم عظیمی است که تا نیمه‌های شب با شعرخوانی و مدیحه سرایی خادمان این خاندان ادامه پیدا می‌کند و این پیام را به جهانیان صادر می‌کند که «عشق به حسین، مرز نمی‌شناسد».
باید مصر را درک کرد و گوهر بی‌بدیل عشق الهی مردمان آن دیار به اهل بیت علیهم السلام را قدر دانست. «اللهم ارزقنا زیاره مشهد راس الحسین و سائر المشاهد المشرفه فی القاهره.»
...............
