به نام خدا كه رحمتش بسيار و مهربانى اش هميشگى است
خدايا،اى آن كه زبان صبح را به گويايى تابش و روشنايى اش برآورد،شب تار را با تيرگيهاى شديد به هم پيچيده اش به اطراف جهان فرستاد،و ساختمان سپهر گردون را در اندازه هاى زيبايش محكم نمود،و پرتو خورشيد را به روشنايى شعله ورش در همه جا برافروزد،اى آن كه بر ذاتش دلى است و از شباهت و هم گونگى با آفريده گانش منزّه است و شأنش از سازگارى با كيفيّات مخلوقاتش برتر است،
منبع : پایگاه عرفان
