نماز دو سود گرانبهايى دارد كه در قرآن مى فرمايد:
« إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَ الْمُنكَرِ »
نماز واقعى نمى گذارد انسان به سوى فحشا و منكر برود. فحشا يعنى كار زشت و ناپسند.
نماز نمى گذارد لباس و فرش دزدى باشد، لقمه حرام از حق مردم باشد، آب وضو غصبى باشد، رشوه و اختلاس باشد. بدون نماز راه باز است. اما من كه اميد به قيامت و پروردگار و نجات دارم، نماز سبب نجات من است. بايد يك كشتى سالم باشد تا من را از درياى طوفانى قيامت نجات دهد.
نماز با لباس حرام باطل است. نماز با لقمه حرام باطل است. نماز با فرش حرام باطل است. اگر واقعاً من اهل نماز باشم، نماز واقعى: « تَنْهَى عَنِ
الْفَحْشَآءِ »است. اگر من مى خواهم يك كشتى نجات بسازم بايد چوب و تخته آن سالم باشد. اگر نماز من باطل باشد ديگر كشتى نجات براى من نمى شود. اين معنى واقعى نماز است.
منبع : پایگاه عرفان
