آموختن حكمت بخشى ديگر از زكات گوش است، حكمت يعنى واقعيات بسيار بلند و محكمى كه براى تربيت و رشد و تكامل و رفعت مقام انسان در درجه اول، توسط وحى به انسان ارائه شده و در درجه دوم توسط تصفيه و تزكيه جان و قلب به صورت الهام از درون انسان جوشش پيدا مى كند كه:
مَنْ أخْلَصَ لِلّهِ أرْبَعينَ صَباحاً ظَهَرتَ يَنابيعُ الحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلى لِسانِهِ «1».
آن كس كه چهل روز براى خدا از هر جهت خالص گردد، چشمه هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى گردد.
حكمت به فرموده قرآن مجيد خير كثير است و دارنده اين خبر سعادتمند دنيا و آخرت است.
آموختن حكمت از حكيمان كه به ترتيب انبيا و امامان عليهم السلام و اوليا و عرفاى حقيقى و حكيمان كه سرحلقه آنان لقمان است، براى تحصيل كمالات و يافتن دنيا و آخرتى آباد لازم است و هر كس در اين زمينه از خرج كردن گوش خويش بخل ورزد، نسبت به خود ظلم و خيانت كرده و گناه عظيم مرتكب شده و در سعادت دو سرا را به روى خويش بسته و خود و هر كس را كه در حوزه تصرف اوست از فيوضات عالى الهى محروم نموده است.
در اينجا لازم است به بخش هايى از حكمت هاى قرآنى و روايى و حكمت هايى كه با كمك قرآن و روايات و اتصال به انبيا و ائمه عليهم السلام و تصفيه دل و جان براى اهل حكمت ظاهر گشته اشاره رود، شايد با خواندن اين سطور و دقت در اين واقعيت ها به فيوضات ربانيه نائل شده، از غيب درهايى به روى دل ما گشوده شود.
منبع : پایگاه عرفان
