هر اندازه هم كه براى بخيل تلخ و دردآور باشد، بايد به اين معنا تن بدند كه هر از چندى مال خود را در راه خدا هزينه كند. بهتر است از مقدار كم هم شروع بكند، چون اگر قرار باشد به بخيل بگويند از دو يا سه ميليون شروع كن، به خاطر آن عشق مفرطى كه به معشوق خودش (پول) دارد، قادر نخواهد بود به نداى فيض هاى ربانى گوش فرادهد. اما از آن جا كه بالاخره مجبور است براى سير كردن شكم خود و خانواده اش اندك هزينه اى كنار بگذارد، بايد او را وادار كرد از كم شروع كند؛ مثلا، از هزار تومان آغاز كند. بعد، پنج هزار، سپس ده هزار و اين گونه ادامه دهد تا صفت بخل كاملا از ضميرش رخت بربندد. او هر بار كه از اين محبوب (پول) فاصله مى گيرد، به تناسب اين فاصله از آن بيمارى (بخل) هم دور مى شود. با بذل مال در راه خدا، شعله خطرناك بخل نيز شروع به فروكش كردن مى كند و تداوم اين عمل، آن صفت مذموم را ريشه كن مى كند. كرم به جاى بخل مى نشيند و انسان متخلّق به اخلاق الهى مى شود: هم چنان كه در روايات نيز چنين سفارش شده است:
«تخلّقوا بأخلاق اللّه».
كريم، در حد كرمش، در دنيا و آخرت برنده است؛ گرچه كافر باشد. و بخيل در دنيا و آخرت بازنده است، گرچه مؤمن باشد.
منبع : پایگاه عرفان
