اعتقاد يهود بر عدم آگاهى خدا به امور پنهان‏

اين بخش از آيه شريفه كه از زبان يهود روايت شده اين معنا را نشان مى دهد كه عالمان و سران يهود و مدعيات توليت كنيسه ها و متولى گرى امور اين قوم بر اين اعتقاد بودند كه اسرار و امور نهان تا زمانى كه به وسيله آنان اظهار نشود، و آشكار نگردد از حضرت حق پنهان مى ماند و خدا به آن آگاه نمى شود!!

آن بيخردان جاهل كه خوى حس گرائى بر آنان حاكم بود، و خود را از ملكوت هستى و حقايق غيبى، و شناخت اوصاف حق و كمالات بينهايت پروردگار دور نگاه داشته بودند و جز به شكم و شهوت و غرايز حيوانى خود فكر نمى كردند و هر چيزى را براى رسيدن به مال دنيا و ارضاء شكم پرستى خود مى خواستند، حضرت حق را هم چون خود مى پنداشتند كه تا نهانى آشكار نگردد، و سرّى فاش نشود، و غيبى به ظهور نيايد به آن آگاه نمى شود، روى اين حساب به مقلدان ميمون صفت خود سفارش مى كردند از اظهار آنچه در درون داريد بپرهيزيد كه كتمانش به صلاح شما و اظهارش با معلوم شدن نزد خدا به زيان شماست!!