سنى و شيعه روايت عجيبى از پيامبر اكرم نقل كرده اند كه خيلى عالى است. اى كاش چشم ديدن اين وجود شريف را به ما نيز مرحمت مى كردند تا مى فهميديم پيغمبر اسلام، صلى اللّه عليه و آله، چه مى فرمايند.
به راستى، اگر خود ايشان اين سخن را نمى فرمودند، چه كسى مى خواست آن را بگويد؟ گمان نبايد كرد تعريف از خود همه جا بد است. زيرا موقعيت هايى وجود دارد كه نشان دادن حقيقت واجب شرعى است. اين جا، ديگر مسأله خودنمايى و ريا و تظاهر و ... مطرح نيست.
بگذريم از اين كه در ارواح طيبه اولياى الهى چنين مسائلى راه ندارد.
دليل مساله اين است كه به شهادت كسى كه از ابتداى خلقت كينه ما را به دل گرفته (شيطان)، او قادر به وسوسه برگزيدگان خداوند نيست.
قرآن مجيد مى فرمايد: پس از آن كه شيطان از خداوند خواست تا روز قيامت زنده بماند و خداوند درخواست او را پذيرفت، او به پروردگار عالم گفت:
«قال فبعزتك لاغوينهم أجمعين. إلا عبادك منهم المخلصين».
گفت: به عزتت سوگند، همه آنان را گمراه مى كنم، مگر بندگان خالص شده ات را!
خود شيطان گواهى مى دهد كه گذرش به انسان هاى مخلص نمى افتد.
وقتى قرآن اين معنا را بيان مى كند، ديگر درباره عباد مخلص خدا هرچه بخواهيم بنويسيم و بگوييم بايد پاكى محض باشد. لذا، در كتب شيعه و سنى، هر مطلب ديگرى كه در حق انبيا و ائمه، عليهم السلام، آمده كه با اين معيار سازگار نيست صد درصد باطل است. پس، آنچه اهل سنت درباره بعضى روش ها و منش هاى پيغمبر، صلى اللّه عليه و آله، نوشته اند كاملا ضد قرآن است. آرى، اگر گذر شيطان به اين انسان ها مى افتاد و او را در آنان راهى بود، مى شد اين نسبت ها را به پيغمبر و ائمه طاهرين پذيرفت يا حداقل احتمال درستى آن ها را داد، ولى با توجه به اين آيه قرآن پذيرش آن ممكن نيست. كسانى هم كه به اين حرف ها دل داده اند و درباره آن ها مى نويسند دليل كمال بى معرفتى شان با خودشان است.
وقتى ابليس معترف است كه گذرش در خيمه حيات مخلصين نمى افتد، چرا شما چيزهايى در كتاب ها يا مقاله هاى خود مى نويسيد كه نشان مى دهد گذر شيطان به راحتى در خيمه حيات انبيا و ائمه مى افتاده است و با آن ها هم مى توانسته بازى كند و سرشان كلاه بگذارد؟ مشكل اين عده اين است كه دچار جهل اند و خود را ميزان تشخيص واقعيات قرار داده اند و خيال كرده اند پيغمبر خدا هم مثل آن هاست. وقتى شيطان اعلام مى كند كه گذر من به آن ها نمى افتد، ديگر درباره مقام انبيا و ائمه غير از مثبت گفتن و مثبت نوشتن راهى باقى نمى ماند، زيرا همه راه ها از خداوند بسته و حجت بر همه تمام شده است. اگر كسى اين مبنا را قبول نكند، نبوت و امامت از حجيت خواهد افتاد و ديگر نمى توان به هيچ پيامبر يا امامى اعتماد كرد.
عجب بازى هاى عجيبى در دنيا وجود دارد! و شيطان چه هنرمندانه با همه اعوان و انصار داخلى و خارجى خود براى آسيب رساندن به آبروى مخلصين هجوم آورده است! البته، اين ها خيال مى كنند كه با چنين سخنانى به خيمه حيات پيغمبر، صلى اللّه عليه و آله، هجوم آورده اند و فضائل پيغمبر و ائمه را به غارت داده اند. زيرا خداوند خود نگهدار نور خويش است. اين عده نيز گرفتار بيمارى صعبى شده اند كه علاجش تنها و تنها قرآن است:
«و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنين و لا يزيد الظالمين إلا خسارا».
و ما از قرآن آنچه را براى مؤمنان مايه درمان و رحمت است نازل مى كنيم و ستمكاران را جز خسارت نمى افزايد.
اگر اين انسان ها به واقع آدم باشند و انصاف داشته باشند، كافى است به همين آيه نگاه كنند:
«قال فبعزتك لاغوينهم أجمعين. إلا عبادك منهم المخلصين».
تا ديگر قلم انحرافى و زبان آلوده را به اين حريم نكشانند؛ زيرا كسى كه اهل قرآن است و در سخنانش انصاف را رعايت مى كند اين گونه است و خيلى صاف و شفاف سخن مى گويد. امام راحل، رحمه اللّه، بارها مى فرمودند: آنچه ما در اين مملكت و اين حكومت انجام داديم، از انقلاب و برخورد با طاغوت و كشته شدن و كشته دادن، درسى است كه از حضرت سيد الشهداء، عليه السلام، گرفته ايم. يعنى حسين انسانى است كه شيطان در حريم او راه ندارد، پس منش و روش و حركات او براى ما حجت است.
منبع : پایگاه عرفان
