روايت جالبى درباره مسأله ولايت و تصرف در كتب اهل سنت نقل شده كه از قضا در كتاب هاى ما هم نيست. آورده اند كه جوان شهوتران و بى تربيت و بى ادبى در هنگام طواف خانه خدا، زن جوان و زيبايى را ديد كه مشغول طواف بود و توجهى هم به او نداشت. جوان كه به جاى آن كه اعضاى بدنش را افق طلوع حق قرار دهد آن ها را در خدمت هواى نفسش قرار داده بود، براى آن كه در آن شلوغى لذتى برده باشد با دست خود دست اين زن را لمس كرد. ناگهان، دست او به پشت دست آن زن چسبيد و جدا نشد.
طواف قطع شد و مردم آن ها را پيش حاكم مكه آوردند. علماى اهل سنت هم جمع شدند تا حكم مساله را مشخص كنند ولى هركدام نظرى داشتند. يكى مى گفت دست زن نبايد آسيب ببيند، ولى دست جوان اگر آسيب ببيند اشكالى ندارد. در حقيقت، نظرشان اين بود كه دست جوان را با خنجر تيزى از مچ قطع كنند تا دستش دست زن را رها كند. عده اى ديگر نظرشان اين بود كه چنين حكمى در فقه وجود ندارد و قطع انگشت مربوط به سرقت است و شامل اين موضوع نمى شود. در نهايت، علماى اهل سنت گفتند: جناب حاكم، اگر حسين بن على در مكه است حكم مساله را از ايشان بپرسيد. ما هيچ كدام عقلمان به جايى نمى رسد! سؤال كردند و معلوم شد وجود مبارك ابى عبد اللّه آن سال به حج مشرف شده اند. لذا به خانه حضرت رفتند و مشكل مهمى پيش آمده و همه در حل آن درمانده شده اند.
به هرحال، ابى عبد اللّه به محكمه آمدند. از ايشان سوال كردند: چه كار بايد كرد، اين دست را بايد قطع كرد؟ فرمود: نه! گفتند: پس حكمتان چيست؟ حضرت فقط نگاهى به اين دست ها كرد و آن ها را از هم جدا كرد. سپس فرمود: اين حكم من است! به جوان هم فرمود: از كارى كه كردى توبه كن! و درباره او هم حكم كرد كه كارى به او نداشته باشند.
به راستى، گاهى اوقات درماندگى هايى در دنيا پيدا مى شود كه كليد حلش در دست كسانى است كه ولايت كليه يا ولايت جزئيه دارند. ما هم كه عمرى است شيطان رهايمان نمى كند و به ما جسبيده، نيازمند آن نگاه هستيم، مگر ولايت كليه بايد به دادمان برسد.
اين نمودى از ولايت كليه است و كسى كه تمام نعمت هاى بيرونى و نعمت هاى وجود خودش را هماهنگ با يكديگر براى خدا و در راه او به كار گرفته است مى تواند جلوه گاه چنين ولايتى باشد.
منبع : پایگاه عرفان
