سعدى مى گويد:
|
ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كارند |
تا تو نانى به كف آرى و به غفلت نخورى |
|
|
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار |
شرط انصاف نباشد كه تو فرمان نبرى |
|
حق هم همين است. اين درست نيست كه در ميدان حيات همه فرمانبردار باشند و انسان عاصى و طاغى باشد. اگر انسان در مجموعه هستى نافرمان باشد، نسبت به كل عالم بيگانه تلقى مى شود و وقتى بيگانه تلقى شد و بيگانه از دنيا رفت، مطابق فرمايش قرآن، در قيامت نه يك نفر شفاعتش مى كند و نه كسى با او رفاقت مى كند و نه يارى اش مى دهد:
«و ذر الّذين اتخذوا دينهم لعبا و لهوا و غرّتهم الحيوة الدّنيا و ذكر به أن تبسل نفس بما كسبت ليس لها من دون اللّه ولىّ و لا شفيع و إن تعدل كلّ عدل لا يؤخذ منها أولئك الّذين أبسلوا بما كسبوا لهم شراب مّن حميم و عذاب أليم بما كانوا يكفرون».
بدا به حال آنان كه در ميان آن همه مخلوق غريبه مى مانند و وقتى به زنجيرشان مى كشند تا رهسپار جهنمشان كنند، يك نفر هم نيست كه برايشان دل بسوزاند! و خوش به حال دوستان و بيداران و بينايان و آشنايان!
منبع : پایگاه عرفان
