اما اگر مردم از نماز روى گردان باشند؛ بى نماز باشند، يا از نماز صحيح به دور باشند، هيچ ضمانتى براى آنها نيست كه آلوده به فحشا و منكرات نشوند. مثلًا مى گويد: من كه نمى خواهم نماز بخوانم، چرا مال مردم را نبرم؟ چرا اين زمين را با دزدى و نيرنگ نگيرم؟ چرا در لباس يا لقمه ام دقت كنم كه حلال باشد؟ اگر اهل نماز نيست، براى دچار شدن به فحشا و منكرات ضمانتى ندارد.
اگر هم نماز مى خواهد بخواند، يك ورزش بدنى مى كند و در ضمن هم يك الفاظى را به زبان جارى مى كند، كه اين هم باز براى محفوظ ماندن از فحشا و منكرات ضمانتى ندارد.
اما نمازگزار واقعى به اين دو هدف دنيايى كه خدا از نماز دارد، مى رسد. اصل هم اين دو هدف مى باشد و خود نماز فرع است. پروردگار به ميوه نماز نظر دارد، كه قطع فحشا و منكرات است. خود نماز يك راه و وسيله مى باشد. خدا بهشت را در نظر دارد، كه جاده اش همين نماز است. مردم از اين جاده به بهشت مى رسند. بقيه عبادات، حالات و كوشش هاى مثبت هم نتيجه آنها مهم است.
منبع : پایگاه عرفان
