از نظر قرآن مجيد، حكمت، علم و دانشى ريشه دار و استوار است كه از پرتو آن دانش، انسان به حقايق عالم و ماوراى عالم يقين پيدا مى كند. حكمت، دانش و علمى است كه انسان را مشتاقانه وارد گردونه عمل صالح مى كند. دارنده اين
علم، يك درجه از مقام نبوت پايين تر است.
قرآن مجيد مى فرمايد:
«وَلَقَدْ ءَاتَيْنَا لُقْمنَ الْحِكْمَةَ»
يقيناً ما به لقمان حكمت عطا كرديم. از آيه شريفه استفاده مى شود كه ايشان شاگرد حكيمى نبوده كه حكمت را از او تعليم بگيرد، بلكه پروردگار عالم، به همان كيفيتى كه دانشِ لازم را به انبيا عليهم السلام انتقال داد، حكمت را هم به قلب مبارك اين انسان الهى انتقال داد.
در سوره مباركه بقره مى فرمايد:
«وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِىَ خَيْرًا كَثِيرًا»
كسى كه حكمت به او عطا شود، يقيناً خير كثير به او عنايت شده است. از اين آيه شريفه هم استفاده مى شود كه حكمت لقمانى، از قبيل فلسفه و حكمت يونانى و ايران قديم و ارسطويى و افلاطونى كه با شاگردانش در اسكندريه بود، نبوده است. چون اين علم ها، هم علم كاملى نيست و هم دست پختِ بشر زمينى است.
اين كه آيه شريفه مى فرمايد: «وَلَقَدْ ءَاتَيْنَا لُقْمنَ الْحِكْمَةَ» معلوم مى شود كه اين حكمت، حكمت آسمانى، يعنى تجلى علم خدا در قلب بنده مؤمنش است.
هم چنين از آيه شريفه سوره بقره كه مى فرمايد: «وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِىَ خَيْرًا كَثِيرًا» استفاده مى شود كه اين دانش، دانش الهى است، كه به گنجايش قلب هر شايسته اى، در آن قلب جلوه مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
