اما آيه چهارم در مورد صالحان اصلاح گر است، كه خداوند در مورد آنان مى فرمايد:
«إِنَّا لَانُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ»
ما پاداش مردم شايسته، صالح و اصلاح گر را تباه نمى كنيم.
نوشته اند: بنده اى از بندگان خدا را كه هفتاد سال عبادت داشت با هفتاد سال عبادت، به فرشتگان ارائه كردند، فرمود: گاهى اين برنامه ها را داشته است،
«انْظُرُوا الَى الأرْضِ»
مثل ليلة المبيت كه اميرالمؤمنين عليه السلام در سن بيست سالگى در جاى پيغمبر صلى الله عليه و آله خوابيد. او آن هم از پيغمبر صلى الله عليه و آله پرسيد: اگر من جاى شما بخوابم، شما سالم به مدينه مى رسيد؟ فرمود: بله. گفت: جان من فداى شما باد. آن وقت خدا به فرشتگان فرمود: زمين را بنگريد. به اميرالمؤمنين عليه السلام اشاره كرد كه در رختخواب پيغمبر صلى الله عليه و آله خوابيده بود:
خداوند در حق او مى فرمايد:
«وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِى نَفْسَهُ ابْتِغَآءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»
اى ملائكه! على عليه السلام جاى پيغمبر صلى الله عليه و آله خوابيده است، نمى خواهد كه قهرمان خود كند، نمى خواهد فردا در شهر مكه بگويد: من ديشب مى دانستم كه چهل مرد شجاع مى خواهند به پيغمبر صلى الله عليه و آله حمله كنند، من در سن بيست سالگى، از چهل پهلوان نترسيدم. يا نمى خواهد تا آخر عمرش به پيغمبر صلى الله عليه و آله حتى بگويد: من بودم كه يك شب در جاى شما خوابيدم و شما به سلامت عبور كرديد.
بلكه «ابْتِغَآءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ» بوده است.
منبع : پایگاه عرفان
