نگاهی به مقام امام حسين(ع)، ص: 4
همه اهل بيت: از امام سجاد (ع) به بعد و همه شيعيان هستند؟ اين قابل تحقيق است؛ چون امام (ع) جمع را در اين نامه در نظر داشته است، عبارت: (مولای ما) به كار می برند تا خودشان را هم در اين نامه جزو جمع به حساب آورند. آن وقت بايد سراغ عنوان اين جمعی رفت كه وجود مبارك حضرت اباعبدالله حسين (ع) مولای آن هاست. در برابر كلم (مولا) در قرآن، روايات و فقه، كلم (عبد) آمده است. در دعای كميل، چند بار اميرمؤمنان خطاب به پروردگار دارد، (الهی )، () و (). آن كسی كه در برابر مولا است، عبد می باشد. البته، مقام عبوديت در برابر مولويت حق، مسأل ويژه ای است. در آن جا، (مولا)، خالق عبد، رازق عبد، و ربّ عبد است. دنيا و آخرت عبد، در اختيار مولای آن عبد است، ولی مسأله مولا و عبد در غير خدا، معنايش اين است كه سرمايه داری آمده و افرادی را با هزينه كردن و سرمايه دادن، خريده است و آن ها در خدمت او هستند؛ آن ها برای او كار كرده و
