نسيم رحمت، ص: 50
و تو گويی؛ اين دانه ها «آيه» و «آئينه» اند، و نشانگر احوال ما آدميان، و در حقيقت فرياد می كنند كه: شكست، بلا و محنت نيز بر شما بسته است، خواه رو به سوی خداوند نموده و دل را در گروِ او نهيد، و خواه بر او پشت كرده و اعراض نماييد، جز آنكه اگر روی به سوی خداوند كنيد به دنبال بلا و محنت، رحمت و راحت نهفته است، و اگر پشت كرده و روی گردان شويد به انحاء بلايا ابتلا يافته بی آنكه سود و يا آسودگی در پی باشد، و اين سزای كار شماست كه همراه باد هوس شده و بر خدا پشت نموديد، خدايی كه هر چه داشته و داريد از اوست، و نيز آنچه می توانيد به چنگ اوريد تنها در كفِ با كفايت او خواهد بود.
و بر اين اساس می توان گفت: رحمت خداوند ظاهری قهرآلود داشته و همراه با رنجِش و غم است، كه البته اين خود محكی است تا مردم راحت خواهد و آسوده پسند را غربال و دور سازد.
|
عشق ز اول سركش و خونی بود |
تا گريزد آنكه بيرونی بود |
|
اما آنان كه تنها برای خداوند در اين وادی گام نهاده و به دنبال آن نيز ملامت ها و ملامت ها را به جان خريدار می شوند، چندان نمی بايد كه فرشتگان رحمت و نوازش حق بر ايشان فرود می آيند.
«إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ»
و اين جز اعجاز و هنر خداوندی چيزی ديگر نيست كه در دل تلخی ها
