نسيم رحمت، ص: 365

گوش بت پرستان مكه رسيد. از اين رو همينكه وارد برزن و بازار شد هيچيك از دوستان قديم او را تحويل نگرفتند و با پرخاش می پرسيدند: چرا تسليم پيامبر شده و دين او را دين خود ساخته است؟!

عقبه كه اوضاع را چنين ديد گفت: از من دست نكشيد. من دوست می خواهم. و آشنا، و رفت و آمد. گفتند: اگر دِلت با ماست پس دست از او بردار.

و پذيرفت زيرا ديد با پيامبر بودن تنهايی، غربت، سرزنش و ملامت در پی دارد.

ولی دوستان نپذيرفتند و گفتند: شرط ديگر نيز در ميان است و آن اينكه بايد در گوشه ای از مسجد الحرام ايستاده و به محض ورود پيامبر بر صورت وی آب دهان ريخته و اهانت كنی!

و همين كار نيز كرد.

و اين سرانجام كسی است كه شيطان را بر خدا برگزيده و او را ولی خود بخواهد.

و در همين ميان خداوند به تسلای پيامبر آمده و اين آيه را فرود آورد:

«وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَی يَدَيْهِ يَقُولُ يَالَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا» «1»

يعنی، روزی كه روزگار قيامت است، عقبه كه با اين كار بر خود ستم كرد، از شدت حسرت دست را به دهان می گزد و افسوس می خورد كه ای كاش با تو اين رفتار نمی كرد و از همنشينی با تو سرباز نمی زد.

«وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَی يَدَيْهِ يَقُولُ يَالَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا* يَا وَيْلَتَی لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَاناً خَلِيلًا» «2»

و نيز حسرت می خورد كه ای كاش با دوستان بت پرست خويش رفاقت نمی نمودم، زيرا آنها بودند كه پس از التفات به دين و اسلام آوردن مانع راهم شده و همچون شيطان گمراهم نمودند، شيطانی كه مايه خواری و رسوائی آدمی است.

البته، شيطان كار را چنان تمهيد و زمينه را آنگونه فراهم و هموار می دارد كه

______________________________
(1) فرقان/ 27.

(2) فرقان/ 28، 29.